Rozdział 46

Po usłyszeniu dzwoniącego budzika, wyłączyłam go i niechętnie zwlekłam się z łóżka. Powolnym krokiem doczłapałam się do łazienki i opłukałam twarz wodą, by się choć trochę orzeźwić. Następnie stanąwszy przed oknem, lekko odsłoniłam roletę, by sprawdzić, jaka pogoda panuje na zewnątrz. Od razu oślepiły mnie promienie słońca, które dopiero wschodziło. Przymrużyłam oczy i spojrzałam na termometr – było 21 stopni na plusie, co mnie ucieszyło. Lubię taka pogodę. Mimo, że muszę iść do pracy i nie wiele mi z tego pięknego dnia zostanie, to zawsze lepiej się pracuje. Z uśmiechem na twarzy podeszłam do szafy i długo się nie zastanawiając nad swym dzisiejszym ubiorem, wybrałam beżową, materiałową, obcisłą spódniczkę, białą bokserkę i czarny sweterek. W łazience umyłam zęby, włosy związałam w wysokiego, nieogarniętego koka, i pomalowałam się, podkreślając oczy cienką kreską. Wychodząc z łazienki ujrzałam mojego chłopaka stojącego przy szafie, który właśnie odwrócił się w moja stronę.

- Cześć kochanie, już wstajesz? – uśmiechnięta podeszłam do bruneta i cmoknęłam w policzek. - Taki ładny dzień, to pomyślałem, że Cię odprowadzę do pracy. – odwzajemnił gest. – Ślicznie wyglądasz. – skomentował.

- Dziękuję. – jeszcze bardziej się rozpromieniłam. – To ty się ubieraj, a ja zejdę uszykować śniadanie. – puściłam mu oczko i wyszłam.

W kuchni przygotowałam tost z dżemem i kakao dla Liasia i sobie drugie śniadanie do pracy. Po chwili ujrzałam wchodzącego do kuchni chłopaka, ubranego w czarne rurki, niebiesko – biało – lekko różową koszulę w kratkę i białych conversach. Włosy miał jak zwykle postawione do góry na żel.

- Smacznego przystojniaku. – wyszczerzyłam się i podałam chłopakowi talerz z posiłkiem i kubek z kakałem.

- Dziękuję ślicznotko. – zaśmiał się i usiadł przy stole.

- Dzisiaj nie nagrywacie, że masz ochotę ze mną pójść? – spytałam siadając ze szklanka wody naprzeciwko.

- Nagrywamy, ale później. – odpowiedział. – A właśnie! Kotek…?

- Hmm?

- Nie wiem, czy zdążę przyjechać na lotnisko do Taylor. – chwycił mnie za rękę.

- Nie dacie rady wyrwać się godzinkę wcześniej? – posmutniałam.

- No właśnie nie wiem. Postaramy się, ale to zależy wszystko jak nam pójdzie. Dzisiaj nagrywamy ostatnie dwie piosenki, więc wiesz. – złożył usta w grymas.

- Okej, rozumiem.

- Ale przed studiem podjedziemy do Tay i pożegnamy się z nią, nie martw się. Nie puścimy jej tak bez słowa. – puścił mi oczko.

- Trzymam cię za słowo. – uniosłam kąciki ust lekko do góry po czym wstałam z miejsca. – Idę do góry zabrać torebkę i za chwilę jestem.

- Mhm. – usłyszałam wychodząc z pomieszczenia.

Do torebki spakowałam telefon, klucze, chusteczki i portfel. Na nogi założyłam czarne półbuty – koturny i mogłam już iść. Zeszłam więc na dół, gdzie Liam czekał już przy drzwiach.

- Gotowa? – spytał z uśmiechem.

- Nom. – wyszłam na zewnątrz i cofnęłam się. – Okulary. – przypomniało mi się i szybko się po  nie cofnęłam. Po chwili dołączyłam do Liama i chwyciwszy się za rękę, skierowaliśmy się w kierunku Starbucksa.

Całą drogę rozmawialiśmy na różne tematy. Uwielbiałam w nim m. in. to, że mogłam porozmawiać z nim o wszystkim. Mogłam żartować i rozmawiać o poważnych sprawach. Wbrew pozorom droga do pracy minęła szybko. Przez próg weszłam dokładnie o 9:00, a więc nie mogli zarzucić mi spóźnienia.

- Napijesz się kawy? – zaproponowałam

- Niee, muszę lecieć. Widzimy się wieczorem tak? – przyciągnął mnie do siebie i objął w pasie.

- Jasne. – uśmiechnęłam się lekko. – Dziękuję Ci bardzo za odprowadzenie, ale niestety muszę zmykać. – westchnęłam.

- Okej, ja też już uciekam. Pa kochanie. – cmoknął mnie w usta i wyszedł.

- Pa. – pokiwałam mu i udałam się do szatni.

- Oczami Liama –

Gdy wszedłem do domu chłopacy już nie spali. Powiedziałbym nawet, że wyglądali i zachowywali się jak małpy w zoo. Istne szaleństwo. Zayn z Hazzą gonili się po parterze i wrzeszczeli jak jakieś dzikie zwierzęta, Niall bawił się w telewizyjnego kucharza i coś pichcił, a Lou w łazience z otwartymi szeroko drzwiami golił się śpiewając przy tym piosenkę, która chyba na całą epę wydobywała się z kolumny w salonie. Pierwsze co zrobiłem to podszedłem do Nialla:

- Stary, dobrze się czujesz? – położyłem rękę na jego ramieniu.

- Liam! Nie przeszkadzaj mi w audycji! – oburzył się. – Przepraszam państwa, już gotuję dalej… - po tych słowach postanowiłem, że zostawię go samego w jego świecie. Moim drugim celem był Lou.

- Może by tak ściszyć tą muzykę, co? Trochę uszy pękają. -  powiedziałem dość głośno.

- Co mówisz Liaś!??!!?!? – Nic nie słyszę!!! – wydarł się.

- Pytam czy nie pękają ci bębenki w uszach od tej muzyki!!! – poszedłem w ślady za nim i krzyknąłem.

- Nieeee, jest okej!!! – pokiwał głową i dalej zadłużył się w nutach piosenki, która leciała.

Gdy spojrzałem na Zarrego, to po prostu siły mi opadły i stwierdziłem, że nawet nie będę próbował ich uspokoić. Poszedłem więc do siebie i zamknąłem drzwi. Chociaż tam chwila spokoju. Usiadłem się wygodnie z laptopem na fotelu i pomyślałem, że zrobię follow back na TT. Fani na pewno się ucieszą, dlatego ten wolny czas poświęcę właśnie im.  Po jakiś 30 minutach Harry wparował do pokoju jak armata i zdyszany począł mówić:

- Jeśli chcemy zdążyć pożegnać się na lotnisku z Taylor to musimy już jechać jak najszybciej do studia, to może nam się uda.

- Okej, już schodzę. – odpowiedziałem i zamknąłem laptopa.  Odłożywszy go na łóżko zabrałem tylko czarną rozpinaną bluzę z kapturem i zbiegłem na dół. Tam wszyscy ubierali się i po chwili byliśmy już w drodze do studia.

- Oczami Liz –

W pracy nie mogłam się skupić. Niby rano było wszystko dobrze, ale teraz moja głowa była przepełniona Taylor. Bałam się o nią. Pogodziłam się z tym, że teraz wszystko się zmieni, oddalimy się od siebie, ale jeśli tak musi być, to jestem to w stanie przeżyć. Boli mnie tylko to, że tak szybko to wszystko się dzieje… Chciałabym pobyć z nią jeszcze przez chwilę. Choć jeden dodatkowy dzień, ale ona tego nie zrobi. Nie zostanie, bo nie chce patrzeć i użerać się z Louisem. Ja wiem, że on ją kocha i on też to wie. Tylko dlaczego to wszystko się tak potoczyło? Dlaczego zareagował tak, a nie w inny sposób? Obawiam się, że dziś na lotnisku też się nie pojawi, co jeszcze bardziej zasmuci Taylor.

Dzisiaj zrobiłam już tyle bezsensownych błędów, za które dostałam niezły opieprz. Bardzo chciałabym ten dzień zacząć jeszcze raz. A potem jeszcze raz i jeszcze, tak w kółko. Żeby nie wyjeżdżała. Niestety czasu nie cofnę, a to wielki minus tego świata. Wybiła w końcu 17. Pożegnanie z Taylor, kompletnie mi nie pasuje. Po prostu tego nie chce i już. Szkoda, że nie ja o tym decyduje. Ale jest moją przyjaciółką, dlatego szanuje i przyjmuję jej wybór.

Przebrałam się w swoje ciuchy i zadzwoniłam po taksówkę. Po jakiś 15 minutach podjechała pod budynek. Wsiadłam do niej i w dalszym ciągu pogrążyłam się w myślach.

- Oczami Taylor –

Jestem na lotnisku już od 20 minut. Serce rozpada się z każdą minutą na coraz mniejsze i drobniejsze kawałki. Czekam na Liz, czekam na pożegnanie z nią, choć tak naprawdę nie wiem czy to będzie dobre posunięcie. Być może lepiej byłoby, gdybym wyleciała bez żadnego pożegnania. Oszczędziłabym sobie i innym tej chwili. Nigdy nie lubiłam się z kimś rozstawać nawet na tydzień, a co dopiero rok? Boję się, że nie wytrzymam, że nie dam rady. Tysiące myśli rozrywa moja głowę. Nic już nie wiem, niczego nie jestem pewna. Nagle spostrzegłam rozglądającą się na wszystkie strony Liz. Była taka przejęta, przygaszona. Zauważywszy mnie szybko podbiegła i prawie przewróciła, rzucając się na mnie.

- Taylor, jesteś pewna tego wyjazdu? – spytała.

- Nie Liz, niczego już nie jestem pewna. – odpowiadając spuściłam wzrok.

- No to nie jedź. Coś wymyślimy. Zobaczysz.. – nie pozwoliłam jej dokończyć.

- Nie, nic się nie ułoży. Louis mnie nienawidzi, to nic nie zmieni,  że zostanę. To jest dla mnie szansa, pokazania się w innym mieście, na innym kontynencie. Po za tym.. – tym razem ona mi przerwała.

- Tak, wiem. Twoja kuzynka. Zrobisz co zechcesz, jednak wiedz, że zawsze możesz wrócić, masz dla kogo tak? Dzwoń, pisz cokolwiek. Po prostu nie zapominaj o mnie, okej? O nas. – mówiła z łamiącym się głosem.

- Nie płacz, Liz, proszę. – i w tym momencie łza polała się i z moich oczu i z jej także.

Przytuliłyśmy się mocno i po chwili musiałyśmy to zakończyć.

- Będę dzwoniła i pisała. Na pewno o tobie, o was nie zapomnę. I proszę przekaż Louisowi, że był dla mnie kimś wyjątkowym. Gdybym mogła cofnąć czas.. – znów weszła mi w słowo.

- Myślę, że masz okazję sama mu to powiedzieć.  Jej kąciki ust uniosły się ku górze i wskazała palcem przed siebie. Odwróciłam się i zobaczyłam biegnącego w naszą stronę Tomlinsona. Poczułam ciepło na duchu. Byłam święcie przekonana, że nie przyjdzie, zapomni o mnie, przekreśli. Jednak, myliłam się.

- Zostawię was samych. – powiedziała cicho brunetka, gdy Tommo zbliżył się.

- Taylor… - wyszeptał zdyszany Lou.

- Myślałam, że nie przyjdziesz. – odwróciłam wzrok.

- Taylor, ja… Ja przepraszam. Spieprzyłem… Nie powinienem tak się zachować, jestem kretynem, ale kocham Cię rozumiesz? To dlatego tak zareagowałem, bo przestraszyłem się, byłem w szoku. Nie byłem sobą. Strasznie cię za to przepraszam. Proszę wybacz mi. – wyczuwałam skruchę w jego głosie.

- Ale ja nie mam czego Ci wybaczać, miałeś prawo tak zareagować. To ja źle postąpiłam, nie ty. – tłumaczyłam. – A teraz przepraszam, ale muszę przejść odprawę. – chwyciłam walizki i ze łzami w oczach przeszłam kawałek.

- Taylor, zostań. Proszę. – poczułam dłoń Louisa na nadgarstku. – Nie chcę się z tobą żegnać w taki sposób. Zostań chociaż ten tydzień. Proszę. – stanął przede mną.

- Ale już mam bilet, miejsce. – zaprzeczałam.

- Pieprzyć to. Proszę, zrób to jeśli nie dla mnie to dla Liz. – nie dawał za wygraną.

Spojrzałam przez wielką szybę, gdzie było widać samoloty i pasy startowe. Nagle Louis wyrwał mi z rąk walizki i przyciągnął do siebie. Chwycił moją twarz w swe dłonie i czule pocałował. Brakowało mi tego.

- Proszę. – wyszeptał, przerwawszy pocałunek.

- Dla ciebie wszystko. – uśmiechnęłam się lekko.

Złapał mnie mocno w tali, uniósł i okręcił wokół własnej osi, całując. Nie wiem, co da nam ten tydzień, ale czuję, że podjęłam dobrą decyzję. Uśmiechnięci i w objęciach poszukaliśmy reszty naszej paczki. Kiedy nas zobaczyli, zaczęli się cieszyć naszym szczęściem. Codziennie dziękuję Bogu za takich przyjaciół. Nigdy nie mogłam wymarzyć sobie lepszych. Są idealni, a przede wszystkim tacy kochani.

- To co, idziemy się gdzieś zabawić? – zaproponował uradowany Harry.

- Ja chyba mam dla nas inne plany. – spojrzał na mnie Louis rozpromieniony jak nigdy.

- Idźcie się nacieszyć sobą. – powiedziała Liz przytulając się do Liasia.

- My wam weźmiemy bagaże, a wy zmykajcie już. – uśmiechnął się szeroko mulat.

- Dzięki wielkie. – podziękowaliśmy przyjaciołom i udaliśmy się do mojego mieszkania. Po drodze nic nie mówiliśmy, tylko wymienialiśmy się tajemniczymi, czasem skrywanymi spojrzeniami. Strasznie ciekawiło mnie co Tommo miał na myśli mówiąc: ”chyba mam dla nas inne plany”. Kiedy znaleźliśmy się już pod moim mieszkaniem i szukałam w torebce kluczy Lou się odezwał:

- Mówiłem ci już, że ślicznie wyglądasz?

- No dziś chyba nie. – zaśmiałam się i w końcu znalazłam upragniona rzecz. Szybko odkluczyłam drzwi i weszliśmy do środka.

Jak tylko odłożyłam torebkę na stolik Louis przyciągnął mnie powoli do siebie i namiętnie pocałował. Długo tak trwaliśmy, a z każdą sekundą, nasze całowanie przybierało coraz to większe  pragnienie siebie nawzajem. W pewnym momencie do gry włączyły się także języki. Walczyły z sobą i współgrały jednocześnie. Jego dłonie wodziły po mojej talii, natomiast moje ręce masowały kark bruneta. Wtedy uświadomiłam sobie, że pragnę zbliżyć się do niego jeszcze bardziej, chcę w końcu go poczuć. Byłam gotowa. Dlatego postanowiłam już dłużej nie czekać. Przerwałam na chwilę nasze pocałunki, chwyciłam go za rękę i powolnie zaprowadziłam do sypialni. Usiadł się na łóżku. Ja zdjęłam buty i usiadłam na nim okrakiem wpijając ponownie w jego usta. 

______________________________________________________________________________________________

Elo!

No to notka:

Hi Directioners ! Przybywamy do was z nowym rozdziałem:) I jak wrażenia? Powiedzmy, że zawarłyśmy w nim połowę niespodzianki. Druga część za tydzień, chociaż do końca nie wiemy, czy to będzie w niedziele, czy poniedziałek, no bo święta, więc wyjdzie w praniu ^^

Apelujemy do was po raz kolejny o komentarze. Piszcie swoje opinie. Może być to nawet największa krytyka. Chodzi nam po prostu o to, że jest was 45 obserwujących, a komentarzy ledwo 10 licząc ze spamami. Prosimy, zróbcie to dla nas i napiszcie chociaż głupią minkę, ważne, że to będą wasze wrażenia. Kochamy was i zapraszamy do czytania naszych kolejnych rozdziałów. DO NASTĘPNEGO!