Rozdział 21

- Oczami Liz –

6:10. Mój odwieczny wróg znów śmiał mnie obudzić. Postanowiłam wstać i się ogarnąć, bo przecież jeszcze pracuje. No właśnie, JESZCZE. Wstałam z łóżka, nie budząc przy tym Liam’a. Poprzednie nocki u chłopaków nauczyły mnie brać ze sobą kosmetyczkę  i szczotkę, tak więc mogłam spokojnie odbyć poranną toaletę. Rozczesałam włosy i spięłam je w koka. Zrobiłam delikatny make – up.

Liam nadal spał, pomyślałam, że nie będę go budzić – bez sensu. Napisałam karteczkę, którą położyłam obok na komodzie. Jej zawartość: „Kochanie, tak słodko spałeś, że nie mogłam Cię budzić. Nie bądź na mnie zły. Jestem w pracy, odezwij się jak wstaniesz. Kocham Cię, Liz xxx”. Dałam Liam’owi delikatnego całusa w policzek i zeszłam na dół. Nie byłam jakoś szczególnie głodna, dlatego tylko ubrałam buty i powędrowałam do Milkshake City. Po upływie 20 minut byłam na miejscu. Usiadłam przy ladzie i czekałam niecierpliwie na gości…

W międzyczasie przeczytałam jakieś czasopisma. Było chwilę przed 10, kiedy zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu pojawił się numer mojego miśka.

Liam: No cześć pracusiu. – usłyszałam.

Liz: Cześć śpiochu. – zaśmiałam się – Co porabiasz?

Liam: No właśnie robię sobie śniadanie. A ty? Jak tam w pracy?

Liz: Ehh. – westchnęłam – Jeszcze żadnego klienta nie obsłużyłam. Masakra.

Liam: Kochanie, będzie dobrze zobaczysz.

Liz: Liam, już minęło kilka dni, a ludzi ubywa. To wszystko się sypie. MSC to mój jedyny dochód. Jak upadnie to nie będę miała nic. Ani kasy ani tym bardziej mieszkania. A jak w takim razie pomogę Amy? – mówiłam z przejęciem w głosie.

Liam: Będziesz miała mnie. Poradzimy sobie razem, słyszysz? Nie zamartwiaj już się tak, bo będę się o ciebie martwił. OK.?

Liz: Dziękuję Liam. Jesteś kochany. Co ja bym bez Ciebie zrobiła?

Liam: No nie wiem właśnie. – zaśmiał się.

Liz:  Kocham cię, wiesz?

Liam: Wiem. Ja Ciebie też. Widzimy się dzisiaj?

Liz: No pewnie, jeśli Ci pasuje to jak najbardziej. – uśmiechnęłam się sama do siebie.

Liam: Liz, muszę ci coś powiedzieć. – mówił trochę zmartwionym głosem.

Liz: Co się dzieje? – zaniepokoiłam się.

Liam: Pojutrze zaczynamy trasę…

Liz: To już?! – posmutniałam.

Liam: Niestety.

Liz: Będę za tobą tęskniła.

Liam: Ja za Tobą też, ale damy radę. To tylko kilka dni. – powiedział z entuzjazmem.

Liz: Musimy te dwa dni wykorzystać jak najlepiej.

Liam: Czyli leniuchujemy? – zaśmiał się.

Liz: Ewentualnie mogę się zgodzić.

Liam: Chłopaki pytają, czy wpadniesz do nas po pracy?

Liz: Ok. Nie ma sprawy.

Liam: To w takim razie do zobaczenia. Buźka!

Liz: Paaa! – rozłączyłam się.

Po chwili przyszła grupka ludzi. Ucieszyłam się na ich widok. Obsłużyłam klientów i poszłam do Toma. Też się nudził, więc trochę sobie pogadaliśmy. Następnie posprzątałam brudne naczynia. Po chwili zawitał kolejny klient i kolejny. W ciągu godziny przewinęło się ich czterech, ale to i tak stanowczo za mało.

…

O godzinie 14 zamówiliśmy sobie z Tomem obiad. Podczas konsumowania, mój telefon znów się odezwał.

Liz: Słucham. – odezwałam się.

Taylor: Hej Liz. Tu Tay. – powiedziała wesoło.

Liz: Ooo hej. Co tam?

Taylor: No właśnie dzwonię, żeby zapytać jak tam wygląda sytuacja w MSC?

Liz: No nie będę Cię oszukiwać, nie jest zbyt kolorowo.

Taylor: To znaczy?

Liz: No ogólnie nudzimy się z Tomem. Do tego czasu obsłużyłam tylko 8 klientów.

Taylor: To naprawdę słabo.

Liz: No niestety. A co tam u ciebie? Jak kostka?

Taylor: Już lepiej, choć czasami daje o sobie przypomnieć.

Liz: Rozumiem. Tak to już jest. A będziesz dzisiaj u chłopaków?

Taylor: Mhmm, będę. A Ty?

Liz: Ja też. – zaśmiałam się – To co, widzimy się później, tak?

Taylor: Tak, do zobaczenia.

Liz: Do zobaczenia, papa. – rozłączyłam się.

Dokończyłam chińszczyznę i posprzątałam po sobie.

…

Mimo tego, że w pracy się nie zmęczyłam, marzyłam o odprężającej kąpieli. Gdy tylko weszłam do mieszkania, od razu położyłam się w wannie.

Nie spiesząc się zbytnio, postanowiłam pomalować sobie paznokcie. Wysuszyłam, a następnie rozczesałam włosy, po czym zostawiłam je rozpuszczone, tylko grzywkę podpięłam do góry. Założyłam czarny T-shirt, ciemnoniebieską, materiałową, obcisłą spódniczkę. Poszłam z powrotem do łazienki, by nałożyć lekki makijaż. Założyłam kurtkę, botki na koturnie, wzięłam torebkę i wyszłam.  Po pół godzinie byłam już na miejscu.

Drzwi otworzył mi Louis.

- Hej ślicznotko. – powitał mnie szerokim uśmiechem.

- Cześć przystojniaku. – odwzajemniłam i uścisnęłam go.

- Liamku, kochanie, twoja dziewczyna przyszła!!!! – wydarł się.

- Nie musiałeś krzyczeć. – zakryłam palcem ucho.

- Tak, wiem, ale jakoś tak mnie naszło. – zrobił dziwną minę i poszedł do salonu.

Udałam się za nim.

- Cześć chłopaki! – powiedziałam po czym podeszłam do każdego i obdarowałam buziakiem.

Nagle poczułam czyjeś ręce na biodrach. Był to Liam.

- Czy ja też mogę liczyć na powitalnego buziaka? – poruszył zalotnie brwiami.

- Oczywiście. – musnęłam jego usta.

Usiedliśmy na fotelu. W zasadzie on siedział, a ja na nim. Objął mnie ręką w pasie.

- A Tay jeszcze nie ma? – spojrzałam na Louisa.

- Za chwilę po nią pojadę. – odpowiedział.

- A wstąpisz po drodze do marketu? – odezwał się blondas.

- Niall… kotku, jest pełna lodówka. – Liam spojrzał na Irlandczyka z lekkim politowaniem.

- Ale ja chcę coś słodkiego. – zrobił przy tym minę kota ze „Shrek’a”.

- No dobra, coś ci kupię.  – Tomlinson przewrócił oczyma.

- Kocham Cię! – wyszczerzył się.

- Hahhahahh. – wybuchłam śmiechem, wtulając się w Liam’a.

- A tobie co tak wesoło? – zapytał.

- Wasze czułe słówka. To takie słodkie, a zarazem śmieszne. – powiedziałam, kiedy już skończyłam się śmiać.

- Dobra to ja lecę. – krzyknął Lou i zniknął za drzwiami.

- Hazza nie płaczesz? – zaśmiał się Zayn. 

Zero reakcji ze strony lokowatego.

- Eeej, mistrzu!? – pomachał mu przed oczyma.

- Yyyy, co? –ocknął się i spojrzał na Malika.

- Ziemia do Styles’a! – mówił ciemnoskóry – O czym tak myślisz przyjacielu?

- O niczym, po prostu … nie ważne. – wstał z pufy – Idę się przejść.  – oznajmił i wyszedł.

- Co go ugryzło? – zdziwiłam się.

- Nie wiem, jakiś dziwny jest od paru dni. – stwierdził mulat.

- Myślę, że niedługo mu przejdzie. – odezwał się Niall, ciągle patrząc na TV.

- To co robimy chłopaki? – zapytałam.

- Aktualnie czekamy na Tommo i Taylor, no i Harrego. – odpowiedział Zayn.

- A potem? – zadałam kolejne pytanie.

- Coś się wymyśli. – odparł Liam  – To może poczekamy na nich u mnie w pokoju? – uśmiechnął się tak jakoś inaczej niż zwykle.

- Możemy.

- UUUU! – zaśmiał się Zayn wraz z Niall’em.

Spojrzałam na nich z lekkim zażenowaniem. Liam chwycił mnie za rękę i zaprowadził na górę.

Za oknem świeciło słońce, więc wzięliśmy koc i wyszliśmy na balkon. Zasiedliśmy na ławeczce pod oknem. Ja usiadłam „po turecku”, a Liam oparł głowę na moich kolanach.

- Liam..? – odezwałam się.

- Tak, kochanie?

- Od pewnego czasu zastanawiam się, co byś teraz robił, gdybyś nie był gwiazdą.

- Wiesz, że właśnie o tym samym pomyślałem?  - spojrzał na mnie.

- I co wymyśliłeś? – zapytałam.

- Zawsze myślałem o muzyce poważnie. To jest to, co kochałem, kocham i zawsze będę. Nie wiem jak by się dalej potoczyło, gdyby nie X Factor. Myślę, że poszedłbym na jakieś studia związane z muzyką. Ewentualnie sport.

- Kiedy śpiewasz jesteś po prostu sobą. – uśmiechnęłam się pod nosem.

- Dokładnie tak, jak mówisz. Śpiewając nie musze nikogo udawać, nie muszę kryć swoich uczuć.

… Chwila ciszy …

- A ty? – zapytał nagle.

- Co ja? – zdziwiłam się.

- Kim ty chciałaś zawsze zostać w przyszłości.

- Nigdy o tym nie myślałam. – spojrzałam przed siebie - W szkole dawałam z siebie wszystko, zresztą w domu też. Tylko dlatego, żeby się móc wydostać z bidula. A kiedy pojawiła się Amy, robiłam to także dla niej.

- A studia?- zaciekawił się.

- O nich też nie myślałam. Nie miałam na to kasy. Najpierw chciałam zarobić, po czym pieniądze przeznaczyć na leczenie małej.

- Jesteś niesamowita. – podniósł się i usiadł obok mnie.

Zaśmiałam się cicho i pokiwałam głową.

- Moja mama zawsze mi powtarzała, że bez względu na wszystko trzeba pomagać innym. Ona sama, oczywiście bez wiedzy ojca, należała do wolontariatu. Nie dostawała za to ani grosza, a i tak to kochała robić. – łza swobodnie spłynęła mi po policzku.

- Wszystko ok? – pogłaskał mnie po kolanie.

- Mhm. – kiwnęłam twierdząco, otarłam łzę i zerknęłam na Liam’a. Ujął moją głowę w swoje dłonie i czule pocałował. Odwzajemniłam pocałunek.

…

- Ale jakieś hobby na pewno miałaś. – odezwał się po chwili.

- Tak, miałam. Uwielbiałam grać w siatkówkę. W ogóle WF mi najbardziej leżał. – stwierdziłam – Nawet jeździłam na różne zawody ze szkołą jako kapitan.

- Może czas, by do tego powrócić? – uśmiechnął się lekko.

- Teraz najważniejsze jest zdrowie Amy. – spojrzałam na niego znacząco.

- Okej, ale obiecaj, że kiedyś jeszcze do tego wrócimy. – poprosił.

- Okej obiecuję. – uśmiechnęłam się.

- To teraz daj mi jeszcze buziaka i chodźmy na dół, bo słyszę, że nasze zguby już wróciły. – wyszczerzył się.

Tak jak poprosił, tak zrobiłam. Obdarowałam go natychmiast wielkim całusem po czym zeszliśmy do reszty. Wchodząc do salonu przywitałam się z Taylor. Potem usiadłam obok Liam’a na oparciu fotela.

- No to skoro już wszyscy jesteśmy, to jakie propozycje na ten wieczór? – Zayn oderwał się od konsoli.

- Może karaoke!? – zawołał Lou.

- Bez sensu. – zaśmiałam się.

- Dlaczego? – od razu usłyszałam głos Nialla.

- Mało wam śpiewania? Nie długo macie koncerty, to tam pośpiewacie. – odpowiedziałam.

- Po prostu boisz się, że przegrasz. – odrzekł złośliwie Lou.

- Ja?! Uwierz, jedyne czego się boję, to burza. Nic więcej nie jest mi straszne. – powiedziałam z triumfem w głosie.

- Ah tak? To w takim razie zaśpiewasz nam coś?

- Stawiasz mi wyzwanie? – zaśmiałam się.

- Właśnie tak. – odpowiedział.

- Taaa, no to będzie ubaw. Chłopaki dajcie mi tu zaraz podkład. – wstałam z fotela.

Zayn przyniósł szybko płytę z karaoke. Włożył do odtwarzacza.

- To wybieraj. – podał mi mikrofon.

- Too, hmmmm. – chwilę się zastanawiałam. –Simply the Best.

- Widzę, że lubisz klasyki. – Zayn zrobił wielkie oczy, chyba dlatego, że ta piosenka jest postrzegana za trudną. Dla mnie była jak każda inna.

- No to słuchamy. - Liam popatrzył na mnie i uśmiechnął się tajemniczo.

Zaczęła lecieć muzyka. Z moich ust wydostały się pierwsze dźwięki. Lou miał cały czas otwarte usta, a Niall krztusił się popcornem. Zayn chyba nie mógł uwierzyć w to co się dzieje, Harry to dziwne, ale był wpatrzony we mnie jak w obrazek jakiś, Taylor uśmiechała się do mnie miło, bowiem wiedziała, że lubiłam sobie czasem podśpiewywać, no a mój kochany Liam wpatrywał się podobnie jak Tomlinson. Byli mega zdziwieni. Nie ukrywam, że trochę mi to podniosło moją dotychczas niską samoocenę. Zaśpiewałam do końca piosenkę, po czym z satysfakcją odłożyłam mikrofon na stolik i powędrowałam do mojego chłopaka na kolana.

- No i jak? – zapytałam.

- Yyy, nie mówiłaś nigdy, że śpiewasz! – ocknął się Lou.

- No bo nie śpiewam. Czasem tylko sobie nucę pod nosem.

- Ty żartujesz, chyba! Jesteś świetna! – zawołał blondas, prawie dławiąc się jedzeniem.

- Taaa, jasne. Dobra koniec tego. Kto następny?

Nikt się nie zgłaszał. Po chwili powiedziałam śmiejąc się:

- Nie mówcie, że boicie się ze mną zmierzyć.

- Wiecie co? Ja jestem głodny. Pójdę zrobić kolację. – odrzekł Niall wstając z podłogi.

- To ja ci pomogę. – zaoferował Zayn i udał się za blondynem do kuchni.

- Ja się poddaję! – Louis podniósł ręce do góry.

- A ja z chęcią dla ciebie zaśpiewam, ale może kiedy indziej. – wyszczerzył się Liam.

- Taylor, Harry? – zwróciłam się do nich.

- Liz, wiesz jak ja śpiewam. Nie każ mi się upokarzać przy nich. – Tay się zaśmiała.

- Harry, może ty? – nie odezwał się.

Patrzył w przestrzeń przed sobą.

- Harry! Odezwij się w końcu! – krzyknął mu do ucha Lou.

- Nie ja nie. Przepraszam, ale źle się czuję. Pójdę się położyć. – wstał z kanapy i poszedł w stronę schodów.

- Co mu jest do cholery? Nigdy taki nie był! – zmartwił się Daddy.

- Nie ważne. Przejdzie mu zobaczysz. – odezwał się Tommo.  – Liz zaśpiewaj coś jeszcze.

- Chyba sobie odpuszczę. – stwierdziłam.

- Prosimyyyy. – mój chłopak zrobił słodkie oczka.

- No dobra, to co tym razem? – uległam.

Wybrałam „You belong with me” Taylor Swift. Jako ostatnią zaśpiewałam „With Ur Love” Cher Lloyd i Mike’a Posnera. Podczas solówki Mike’a dołączył do mnie Liam. Świetnie się bawiliśmy. Odłożyliśmy mikrofony na miejsce i wróciliśmy na fotel.  

- Kolacja gotowa. – Niall wystawił głowę zza drzwi kuchni.

- Okey, to może ja pójdę po Hazzę? – zaoferował Daddy Direction.

- Ok. – dałam mu buziaka w policzek i wstałam. Razem z Lou i Tay poszliśmy do kuchni. Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy konsumować danie przygotowane przez Niall’a.

- Oczami Liama –

Kiedy Niall zawołał nas na kolację, pomyślałem, że pójdę po Harrego. Tak też zrobiłem. Zapukałem.

- Proszę. – usłyszałem obojętny głos.

- Kolacja już jest zrobiona, zejdziesz? – stanąłem w drzwiach wychylony.

- Nie jestem głodny. – leżał na łóżku z laptopem na nogach.

- Stary, coś się stało? Może chcesz pogadać? – wszedłem do środka.

- Nie. Wszystko ok. Po prostu  chyba się trochę denerwuję koncertem. – nadal parzył w laptopa.

- Harry nie wciskaj mi tu kitu. – usiadłem na brzegu łóżka.

- Głowa mnie boli. – odparł.

- Harry!? – zamknąłem mu laptopa.

- Liam! Nie obraź się, ale chce zostać sam. – spojrzał na mnie lekko zdenerwowany.

- Ok. Jak chcesz. – wstałem i złapałem klamkę. – Wiesz, że zawsze możesz na nas liczyć, tak?

- Tak wiem. Dzięki, ale nic mi nie jest. – wymusił uśmiech. Stwierdziłem, że nie będę go dłużej męczył. Może sam przyjdzie się wygadać. Nie będę naciskał, więc wyszedłem i dołączyłem do reszty.

_________________________________________________________________________________

Cześć wszystkim!  Jak tam pierwszy tydzień szkoły? U nas nie za kolorowo…  stąd takie opóźnienie.

Na początku Was bardzo, bardzo, bardzo przepraszamy, że tak długo nie dodawałyśmy, ale nie miałyśmy czasu na poprawienie rozdziału, a tym bardziej dodania go.

I jesteśmy mega zaskoczone, że aż 19 komentarzy się pojawiło ;O Strasznie fajne uczucie, naprawdę jesteście świetne!!!

Mamy nadzieję, że dzisiejszy rozdział też się Wam spodobał. Liczymy tym razem na 15 komentarzy.

Następny w sobotę – OBIECUJEMY.

Treaz jedna z tych najważniejszych spraw.

Bardzo dziękujemy Amelii Pommeblue za szczerą opinię naszego bloga. Naprawdę jesteśmy wdzięczne, bo o to nam chodziło. Postaramy się uniknąć tych wszystkich błędów i zaczynamy w trybie natychmiastowym poprawiać bloga. Naprawdę wielkie dzięki!

Tak, no to chyba tyle na dzisiaj. Jeśli macie do nas jakieś pytania albo pomysły czy cokolwiek innego możecie się z nami skontaktować poprzez komentarz lub pisać na e-maila illtaketoanotherworld@gmail.com

No to powodzenia w szkole Directioners!

Bye

xoxo