Rozdział 52

- Oczami Nialla –

Kiedy Liam powiedział, że jest 16:15, myślałem, że dostanę zawału. O 17 miałem być na Marlborough Street 107, a ja jeszcze byłem w proszku, tym bardziej w centrum, a nie w domu. Od razu wstałem od stołu unikając szybkimi odpowiedziami ciekawości moich przyjaciół. Niestety nie miałem czasu im tego teraz wszystkiego wyjaśniać. Biegiem wróciłem do domu i było wpół do 17. Przeklinałem się w myślach, że nie sprawdzałem wcześniej godziny. Wtedy mógłbym uniknąć tego pośpiechu. Wskoczyłem piorunem pod prysznic. Wyszedłszy z niego po 5 minutach, kolejne 5 minut zajęło mi ubieranie się, stylizacja włosów i wg. Na szczęście wiedziałem co chcę ubrać, bo już wcześniej o tym myślałem, więc z tym problemu nie było.

Teraz tylko pozostało mi dostać się pod wyznaczony adres. Tylko jak mam to zrobić w 20 minut, skoro nawet nie wiem gdzie to jest?! Chwilę pokręciłem się po pokoju i w końcu wymyśliłem. Zadzwoniłem więc po taksówkę, w końcu na pewno tutejsi kierowcy znają się na tych wszystkich ulicach tak? Podświadomie pochwaliłem się za ten pomysł, jednak potrafię w niektórych sytuacjach myśleć trzeźwo. Zbiegłem po schodach i wyszedłem przed dom. Zamknąwszy go niecierpliwie poczekałem na samochód. Dzięki Bogu nie trwało to nie wiadomo ile. Usadowiłem się z tyłu i podałem taksówkarzowi adres.

- Może mi pan powiedzieć ile czasu zajmie nam droga? – spytałem grzecznie.

- Około 15 minut. – odpowiedział z chwilą namysłu.

- Shit. – skomentowałem pod nosem patrząc na zegarek. Spóźnię się.  Tak, moje pierwsze wrażenie będzie nietajne.

Po co takiej dziewczynie jak ona chłopak, który się spóźnia? Zacząłem panikować, a kiedy zobaczyłem korek przed nami po prostu miałem ochotę wyjść z tego samochodu i iść piechotą. Co chwilę nerwowo spoglądałem na zegarek. Ten czas biegł tak szybko, a my staliśmy praktycznie w miejscu.

- Nie możemy jakoś przyśpieszyć? Bardzo mi się spieszy. – powiedziałem zniecierpliwiony od razu po tym jak wyjechaliśmy z korku.

- Niestety, tutaj za skrzyżowaniem często stoi policja. – pokiwał przecząco głową.

- Niech to szlak! – zdenerwowałem się widząc godzinę 17: 08

- Musi być ładna. – odezwał się starszy pan za kierownicą.

- Kto? – zdziwiłem się.

- No ta dziewczyna. – kontynuował.

- Jaka dziewczyna? – nie ukrywałem szoku.

- Ta, do której pan się wybiera. – zaśmiał się.

- Skąd pan wie, że…

- Że jedziesz na randkę? – dokończył za mnie. – Jeśli chłopak jest taki zakręcony jak ty i nie może usiedzieć w samochodzie minuty w spokoju to na pewno jest to jakaś dziewczyna. – zaśmiał się, a mi się momentalnie zrobiło głupio.

Nic nie odpowiedziałem tylko nerwowo bawiłem się telefonem.

- Proszę bardzo. Niestety dalej nie mogę wjechać, bo to teren prywatny, ale poczekasz sobie pod tą bramą i na pewno cię znajdzie. – uśmiechnął się.

Odpowiedziałem mu tym samym i podziękowałem, po czym zapłaciłem za podwiezienie. Szybko wyszedłem na zewnątrz i rozejrzałem się. Było kilkoro ludzi, ale nie zauważyłem między nimi Belli. Jestem pewien, że od razu wpadłaby mi w oko. Spojrzałem na zegarek, była 17 : 15. Spóźniłem się 15 minut, a Belli nie było. Pokręciłem się dłuższą chwilę przed wielką szarą bramą, ale nie przyszła. Oznaczało to, że spieprzyłem. Byłą tutaj pewnie, a że mnie nie było, to pomyślała, że ja wystawiłem. Co za ciul ze mnie! Taka dziewczynę wystawić!? Jprdl… Już chciałem odchodzić, ale intuicyjnie spojrzałem jeszcze raz w głąb podwórza. I zauważyłem zbliżającą się niską, zgrabną, śliczną postać. Wyszczerzyłem się jak głupi do sera. Wiedziałem, że to ona. Miała na sobie biało – jaskrawo – różową bluzkę z ¾ rękawem,  ciemne, jeansowe shorty i czarne trampki. Wyglądała bardzo fajnie.  Wyszła zamykając furtkę i jak tylko podeszłą do mnie bliżej, na bezpieczną odległość zaczęła przepraszać.

- Hej. Przepraszam, że się spóźniłam, ale moim rodzicom przedłużyła się wizyta u lekarza i musiałam zaopiekować się siostrą. – nerwowo bawiła palcami.

- Okej. Nic się nie stało. – uśmiechnąłem się miło i lekko ją przytuliłem.

Poczułem jej skrępowanie. Była taka nieśmiała…

- Znasz jakieś fajne miejsce? – spytałem po chwili niezręcznego, cichego spaceru.

- Właściwie to jestem tutaj od 2 dni i nie za bardzo kojarzę okolicę. – odpowiedziała.

- Ja znam, ale to trochę daleko stąd. – spojrzałem na nią ukradkiem. - To jak, idziemy? 

- Możemy. – uniosła kąciki ust u górze.

Znów zapadła niezręczna cisza. Nienawidzę takich momentów. To bardzo krępujące. Widziałem, że jej to też nie leży więc postanowiłem się odezwać.

- Podoba ci się tutaj?

- Jasne. Mam pokój na samej górze wieżowca, więc mam ładny widok na miasto, po za tym jest piękna plaża. – odpowiedziała dość pewnie.

- Wspominałaś, że jesteś tu pierwszy raz, tak?

Podtrzymywałem ten temat, bo bałem się, że inny temat będzie dla niej zbyt krępujący.

- Mhm. Wgl pierwszy raz jestem za granicą. – swobodnie oznajmiła.

- Naprawdę? A skąd pochodzisz? – zaciekawiłem się.

- Urodziłam się w Stanach, ale krótko po moim roczku przeprowadziliśmy się do Londynu. – rozluźniła się trochę. -  A ty?

-  Jestem Irlandczykiem. Od 2, 5 lat mieszkam w Londynie z wiadomych przyczyn. – uśmiechnąłem się szeroko.

- No tak. Fajnie jest być gwiazdą, co? –spojrzała na mnie z ciekawością.

- Ma to też swoje minusy. – odparłem szczerze.

- Na przykład?

- Na przykład to, że praktycznie zero prywatności, nieregularne godziny spania, czasami w ogóle nie śpimy. Częste próby, koncerty, wywiady, z jednego państwa do drugiego. – wymieniałem.

- Przy tym mało kontaktu z rodziną hmm? – zapytałam delikatnie.

- No właśnie.

- Robisz przecież to co kochasz, prawda? – uśmiechnęła się sympatycznie.

- Dokładnie. – odpowiedziałem tym samym.

Nawet nie zauważyłem, kiedy się tak rozluźniła i rozgadała.

-  A ty czym się zajmujesz? – spytałem zaciekawiony.

- Na razie jestem po maturze. Od października wybieram się na studia. – oznajmiła.

- OO. A na jaki kierunek? – zaintrygowała mnie.

- Architektura krajobrazu, wiesz projektowanie ogrodów  i takie tam.

- Fajny kierunek. – skomplementowałem.

- Dzięki. – zarumieniła się.

Rozmowa urwała nam się na chwilę, ale nie było już tak niezręcznie jak przedtem. Doszliśmy już do miejsca, o którym mówiłem. To dach wysokiego wieżowca. Odkryłem to miejsce z moją kuzynką jakiś czas temu, kiedy przyjechaliśmy tutaj na wakacje z rodziną.

- To tutaj. –  wskazałem palcem na górę, kiedy mieliśmy wejść po metalowej drabinie.

Najpierw ja weszłam, a potem pomogłem Belli. Kiedy stanęła obok mnie zrobiła się blada na twarzy.

- Bella, coś się stało? – zaniepokoiłem się.

__________________________________________________________________________________

Trochę spóźniony, ale mamy nadzieję, że nie jesteście złe. 2-3 dnii