Rozdział 27

- Louis, szybko! – ujrzałem na końcu długiego korytarza szklaną salę, w której siedziała Liz, trzymająca małą za rączkę. Pobiegliśmy tam. Chcieliśmy wejść, ale pielęgniarka nam nie pozwoliła. Na całe szczęście Liz nas zauważyła. Wyszła z Sali strasznie przybita i rzuciła mi się w ramiona, płacząc. Nic nie mówiła. Gładziłem ją rękoma po plecach i włosach, całowałem w czoło, żeby tylko czuła, że jestem już przy niej. Przy nich…

- Kochanie, wszystko będzie dobrze. – ująłem jej twarz w dłonie i odchyliłem głowę. Ona tylko chwyciła moją i znów zaczęła płakać. Mocno ją objąłem. Wtedy poczułem jak na moim policzku pojawia się łza. Trwaliśmy tak chwilę.

- Liz powiedz, gdzie znajdę lekarza? – odezwał się cicho Lou.

- Zapytaj pielęgniarki. – odparła łkając.

- OK. – dodał cicho Louis, po czym znikł.

- Liam dziękuję, że przyjechaliście. – mówiła ocierając łzy.

Pocałowałem ją.

- Dla was wszystko. – odrzekłem.

Potem Liz wróciła do Amy, a ja poszedłem do Louisa. Akurat wychodził z pokoju pielęgniarek.

- Dobra, to działamy? – zapytał.

- Nie ma na co czekać.

- Choć za mną. – klepnął mnie w plecy.

Na samym końcu korytarza zauważyliśmy gabinet ordynatora – tym samym lekarza prowadzącego Amy. Zapukaliśmy, po czym weszliśmy do środka.

- Witam, kogo ja widzę w moich skromnych progach? – doktor wstał i uścisnął nasze dłonie.

- Kojarzy nas pan? – zdziwiliśmy się.

- Moja córka za wami szaleje! – zaśmiał się – Słucham? – wskazał nam miejsce przed biurkiem.

- Na pańskim oddziale leży pewna dziewczynka z nowotworem. – zacząłem.

- Tak, biedne dziecko. Tyle przechodzi… - westchnął.

- Mamy pieniądze na tą szczepionkę dla niej. – dokończył Lou.

- Tylko jest jeden problem. – odparł lekarz.

- Jaki? – spytałem.

- Widzicie panowie, Amy jest teraz w takim stanie, że podanie tej szczepionki jest niemożliwe. – wyjaśnił.

- Dlaczego?! – Tomlinson spojrzał na mnie zdezorientowany.

- Ponieważ dziewczynka złapała ciężką infekcję. Jej nowotwór bardzo szybko wykorzystał tą sytuację i zaczął działać. Na szczęście my także szybko zareagowaliśmy i podaliśmy silny lek. Ale dopóki Amy się nie wybudzi, szczepionka musi poczekać. – kontynuował lekarz.

- A ile może to potrwać? – zasmuciłem się.

- Trudno mi powiedzieć. To zależy od organizmu. Myślę, że najdłużej kilka dni. – doktor specyficznie się uśmiechnął – Trzeba być dobrej myśli. – dodał.

- Bardzo dziękujemy. – wstałem i na pożegnanie podałem dłoń profesorowi.

Louis zrobił to samo, po czym wyszliśmy z gabinetu.

- Tak w ogóle gdzie się podziała Taylor? – zapytałem po chwili.

- Jak do niej dzwoniłem to mówiła, że jest w kawiarni i zaraz przyjdzie.

- To pewnie jest już przy Liz. – stwierdziłem.

- Pewnie tak. – kiwnął głową.

Długo nie trwało, a dziewczyna pojawiła się na horyzoncie. Stanęliśmy przy schodach prowadzących na dół.

- Wiem, że się za nią stęskniłeś. Idź do niej. – puściłem mu oko.

- Dzięki stary. – każdy udał się w swoją stronę.

- Daddy! – odwróciłem się - Poczekaj. – Tay podbiegła do mnie.

- Jesteś jej teraz potrzebny.

- Wiem. – dałem jej całusa w policzek i pobiegłem do sali.

Przywitałem się z małą. Usiadłem na krzesełku obok łóżka, a na moich kolanach Liz. Ponownie się wtuliła, ale już nie płakała.

- Kiedy ona się w końcu obudzi? – zapytała smutna, po dość długiej ciszy.

- Lekarz powiedział, że najdłużej za kilka dni…. kochanie niedługo wszystko wróci do normy. – zapewniałem - Obiecuje.

Obdarowała mnie  pocałunkiem. Potem oparła głowę o moje ramię, a po chwili zasnęła.

Dostałem smsa od Louisa: „ Zapłaciliśmy za szczepionkę. Teraz idziemy do mieszkania Taylor. Potem pojedziemy po chłopaków, bo dzwonili, że będą wcześniej. Trzymajcie  się, na razie.”

Na co odpisałem:

„ Dzięki Lou. Jak coś się zmieni, damy znać. Na razie”

W końcu zasnąłem.

…

Przebudziłem się.

Spojrzałem na Liz, jeszcze spała. Pocałowałem ją w czoło. Zerknąłem przez okno. Było już ciemno, a wskazówki zegara wskazywały wpół do 21. Pomyślałem: ‘ Cholera, gdzie oni są? ’ Dziewczynka zaczęła się ruszać i otworzyła oczy, lecz po chwili znów je zamknęła. Postanowiłem najpierw o tym poinformować Liz, potem zgłosić to pielęgniarkom.

- Liz, kochanieee, obudź się. – szeptałem gładząc ją po policzku.

- MMM, tęskniłam za takimi pobudkami. – złożyła delikatny pocałunek na moich ustach.

- Nie śmiał bym budzić takiego anioła, ale przed chwilą mała otworzyła oczka..

- Co?! – zerwała się i spojrzała na nią.

- Poczekaj. – uspokoiłem ją – Ale po chwili je zamknęła.

- Trzeba powiedzieć lekarzom! – uśmiechnęła się.

- Zaraz to zrobię. Zostań tu.

Uniosłem ja i skierowałem się do pokoju obok.

- Przepraszam… - otworzyłem lekko drzwi.

- Tak? – zainteresowały się panie.

- Przed chwilą Amy otwarła oczka, ale od razu je zamknęła.

- To świetnie. – uśmiechnęła się kobieta – Już niedługo nasza mała księżniczka się wybudzi. Proszę wtedy po nas przyjść, dobrze?

- Oczywiście. Dziękuję. – wróciłem do Liz.

Kiedy przekazałem jej słowa pielęgniarek, jej wyraz twarzy momentalnie się zmienił.

- A gdzie są chłopaki? – spytała Liz i w trybie natychmiastowym otrzymała odpowiedź. Chłopaki wraz z Taylor stali za szybą i pukali.

- No to już wiesz. – zaśmialiśmy się.

Wyszedłem na zewnątrz i przywitałem się z każdym. Od razu padło pytanie ze strony Harrego:

- Jak Liz?!

Wszyscy zaskoczeni spojrzeliśmy na lokowatego. Nic takiego, że zapytał jak się czuje Liz, no ale tu chodziło o życie Amy. Zmieszał się trochę.

- YYY, no lepiej. – odpowiedziałem.

- Powiedz lepiej co z Amy! – krzyknął Niall.

- Skarbie, ciszej. – chwyciłem go za ramię.

Zayn i Lou zaczęli się śmiać. Niall od razu skarcił ich złowrogim spojrzeniem i odrzekł:

- Liam, mi nie jest do śmiechu.

- Niall spokojnie! Amy niedługo się obudzi. – uśmiechnąłem się.

W tym momencie Liz krzyknęła. Wszyscy naraz wparowaliśmy do środka.

- Amy!!!! – blondyn podbiegł do łóżka małej i zaczął się chichrać.

- Niall. – wyszeptała Amy po czym od razu się uśmiechnęła.  Było widać, że jest słaba.

Widziałem jak po policzku Liz spływa łza.

- Jak tam mała? – spytałem radośnie.

- Dobrze, tylko mnie główka boli i chce mi się spać. – oznajmiła.

- Poczekaj chwilkę, dobrze? Zaraz przyjdzie pani lekarka i cię zbada. – poprosił Tommo.

- Mhmm. – kiwnęła twierdząco głową.

…

Po 20 min pielęgniarki wyszły od Amy i przekazały nam wiadomość o jej stanie zdrowia.

- Jutro będzie można już podać szczepionkę. Zawiadomimy o tym lekarza. – mówiła kobieta bardzo miłym głosem – Teraz spokojnie możecie wrócić do domów, napić się czegoś ciepłego, odpocząć.

- A może jednak zostanę? – wyrwała się Liz.

- Nie ma takiej potrzeby. – odpowiedziała uśmiechnięta pielęgniarka – Dziewczynka teraz śpi i na pewno przez całą noc. Jest późno, cały dzień dzisiaj pani czuwała, więc i pani sen by się przydał. – pogłaskała Liz po ramieniu.

- Kochanie, pani ma rację. Jesteś zmęczona, a Amy jest pod fachową opieką. – zapewniałem.

- Szczepionka będzie podana jutro koło południa, także można przyjechać już w okolicach 10. To wszystko z mojej strony. Dobranoc. – uśmiechnęła się, odwróciła i poszła do pokoju.

- Dobranoc. – odpowiedzieliśmy chórem po czym wyruszyliśmy do domu.

…

Usiedliśmy: ja z Liz na kolanach, obok Nialler, potem Zayn. Fotel obok nas zajęli Lou z Tay, a na przeciwko  Hazza. Wkurzał mnie, że tam siedział, bo cały czas się lampił na MOJĄ dziewczynę. Po prostu CAŁY CZAS…. Już nawet chciałem go poprosić, żeby łaskawie przestał, ale w ostatniej chwili się powstrzymałem. W ogóle Harry ostatnio mnie strasznie irytuje swoim zachowaniem wobec Liz. Jest taki milusi, przystawia się do niej. A widać, że jej się to podoba. Ehh.. Po wspólnych rozmowach, wygłupach, które trwały niecałą godzinkę Tommo ze swoją dziewczyną się ulotnił, a Zayn stwierdził, że musi się wykąpać. Blondas wyszedł ze śmieciami, a ja postanowiłem sprawdzić TT. Obiecałem, że zaraz wrócę..

~ Oczami Harrego ~

Zostałem sam na sam z Liz. Nareszcie Liam ją choć na chwilę zostawił… postanowiłem skorzystać z okazji, no i działać. Przysiadłem się do niej, właśnie włączała telewizor.

- Bardzo cierpiałaś? – spytałem po chwili, patrząc w jej piękne, duże oczy.

- Dlaczego pytasz? – zaśmiała się, patrząc na mnie trochę zdziwionym wzrokiem.

- Martwiłem się o ciebie. – mówiłem dalej zatapiając swój wzrok w jej nieziemskich tęczówkach.

- Tylko trochę. – puściła mi oczko i uśmiechnęła się lekko – Chcesz herbatę, bo idę sobie zrobić? – miała zamiar wstać, lecz chwyciłem jej delikatną dłoń.

- Mam inny pomysł. – kąciki ust uniosły mi się do góry.

Hipnotyzowała mnie na każdym kroku swoim spojrzeniem.

- Harold, co ty kombinujesz? – zacząłem przybliżać swoją twarz ku niej.

Patrzyła zdezorientowana na mnie. Była zakłopotana, można było to odczytać w jej oczach. Nadal trzymałem ją za dłoń. Nasze twarze były już bardzo blisko siebie. Poczułem jej ciepły oddech na swojej szyi. Wtedy złączyłem nasze usta w delikatnym pocałunku. Niestety w tym momencie „ktoś” nam przeszkodził.

- Ekhem!! – od razu odwróciliśmy się w stronę dochodzącego dźwięku. Liam stał na schodach, meeeega wkurzony. – Nie przeszkadzam!?

~ Oczami Liama ~

- Nie przeszkadzam?! – w tym momencie moje emocje sięgały zenitu. Nie wiedziałem co mam o tym myśleć. Patrzyli na mnie tacy przestraszeni. Nie miałem ochoty ich oglądać. Zbiegłem z ostatnich stopni, zabrałem bluzę i wybiegłem zdenerwowany trzaskając drzwiami.

~ Oczami Liz ~

- Liam!! Zaczekaj! – krzyknęłam, ale on był już na zewnątrz. Szybko podbiegłam do wieszaka, zabrałam pierwszą lepszą kurtkę. Ubierając ją spojrzałam na Stylesa złowrogo:

- Zadowolony!?

I wybiegłam za Liamem. Szedł dość szybko i był trochę daleko, ale mino wszystko próbowałam go dogonić.

- Liam!! Liam!!! – wołałam, ale nie dostawałam żadnej odpowiedzi.

- Liam!!!! – krzyczałam zdyszana. Nawet się nie odwracał, a gdzie dopiero zatrzymał. Gdy dzieliło nas zaledwie kilka metrów zawołałam:

- Liam, proszę zaczekaj! Nie dam rady dalej. – stanęłam i czekałam na reakcje. Na moje szczęście zatrzymał się, ale stał do mnie tyłem. Podchodząc do niego mówiłam:

- Kochanie, przepraszam! Spieprzyłam, zraniłam cię. Przepraszam! Nie wiem jak do tego doszło. Ja tego nie chciałam. Uwierz mi. To nic nie znaczyło! – stanęłam przed nim.

Złapałam go za ręce i splotłam nasze dłonie. – Skarbie kocham tylko ciebie i nikogo bardziej. Ty jesteś najważniejszy i tylko twoje pocałunki sprawiają, że przechodzi mnie dreszcz, a w brzuchu lata stado motyli. To kiedy ciebie widzę moje kolana nagle miękną, a gdy się budzę przy tobie, wiem, że jesteś mężczyzną mojego życia. Jestem totalną idiotką, ale kocham cię najmocniej na świecie, rozumiesz? – wtuliłam się w niego.

Dałam mu delikatnego całusa w szyję. Po chwili objął mnie w pasie. Czułam, że mi wybaczył.

- Wierzę ci i wybaczam, ale pod jednym warunkiem. – patrzyłam na niego, dalej przytulając się.

- Słucham.

- Już nigdy nie nazwiesz się idiotką!

- Dobrze. – zaśmiałam się i złożyłam na jego ustach lekkiego buziaka.

Objęłam jego twarz w swoje dłonie i gładziłam kciukami jego policzki. Prosto w te jego cudowne, brązowe oczy powiedziałam:

- Nigdy więcej cię nie zranię. Obiecuję.

- Ja też. I nie opuszczę, aż do śmierci. – uśmiechnął się lekko.

- Mmm, to brzmi jak prawdziwa przysięga małżeńska. – zachichotałam.

- Kiedyś naprawdę się pobierzemy. Będziemy mieli dwójkę albo trójkę dzieci. Kupimy sobie drewniany, piękny domek w górach i codziennie przy kominku na dywanie będziemy wspominać tą chwilę. A no i nasz szczeniak labladorek będzie przy nas leżał. – mówił cały czas uśmiechając się. Ja bawiłam się jego krótkimi, postawionymi na żel włosami.

- Z tobą to ja mogę nawet pod mostem zamieszkać. – powiedziałam utrzymując powagę i pocałowałam go jak najlepiej potrafiłam. Trwaliśmy w nim dość długo. Był to jeden z najczulszych i najszczerszych pocałunków. Ta chwila była magiczna. Po tych wyznaniach i czułościach w świetle gwiazd powoli, spacerkiem wracaliśmy do domu. Choć było już bardzo późno, nie spieszyło nam się.

_________________________________________________________________________________

BOM! BOM!

No tak, więc dzisiaj kolejny rozdział. Podobał się? W końcu coś się dzieje pomiędzy naszymi bohaterami ;) Prosimy o komentarze, to daje niesamowitą energię i chęci do prowadzenia bloga! No i oczywiście dziękujemy za komentarze pod ostatnim rozdziałem.

Aha!

Dziękujemy wszystkim tym, którzy nas nominowali do Liebster Award. Fajna sprawa, ale niestety nie udało nam się jeszcze uporać z wszystkimi odpowiedziami. Postaramy się nadrobić zaległości i odpowiedzieć wreszcie na wasze pytania. Nie mamy pojęcia kiedy się pojawi następny chapter, ale dodamy go w nieokreślonej przyszłości.Kochamy Was i liczymy na szczere opinie pod rozdziałem. Pozdrawiamy..

Bye Directioners

xoxo