Rozdział 31

Dzień po pogrzebie Amy
Wczorajszy dzień był okropny. To było naprawdę straszne uczucie, kiedy Amy leżała w trumnie, ostatnie pożegnanie, potem wspólna modlitwa, zamykanie trumny, w końcu msza i spuszczanie dziewczynki do grobu. To ostatnie przeżyliśmy najbardziej. Miałam ochotę rzucić się na grabarzy z pięściami za to co robią, łzy każdemu lały się strumieniami. Złożyliśmy na „grobie” kwiaty i zapaliliśmy znicze. Na początku Liam tylko mnie obejmował, ale kiedy nadszedł czas wpuszczania trumny do ziemi wszyscy staliśmy w jednym rządku i nawzajem się obejmowaliśmy. Nie organizowaliśmy żadnej stypy, gdyż Amy nie miała rodziny ani przyjaciół. Miała tylko nas. Po zakończeniu obrzędów udaliśmy się do domu zespołu na herbatę. Siedzieliśmy w salonie, a ja opowiadałam im jak to było jak poznałam małą, co skłoniło mnie do tego, że zechciałam jej pomóc itd. Wspólnie wspominaliśmy chwile spędzone z dziewczynką, oczywiście nie obeszło się bez uronienia łez. Chłopacy nie wstydzili się pokazywania swoich uczuć.
A co pomiędzy mną i Harrym? Nic. Kompletnie nic. Prawie z nim nie gadałam, nawet na siebie nie patrzyliśmy. Wgl on prawie się nie odzywał. Chodziliśmy wszyscy przygnębieni, ale jemu chyba bardziej chodziło o mnie i Liama niż o śmierć Amy. Nie wnikałam w to. Kiedy zrobiło się dość późno, wróciłam z Li do mieszkania. Po ciężkim dniu szybko zasnęliśmy.
Dziś obudził mnie mój chłopak słodkim pocałunkiem.
- Dzień Dobry kochanie. – uśmiechnął się lekko, głaskając mnie po głowie.
- Hej. – odwzajemniłam uśmiech po czym wpiłam się w jego wypełnione usta.
- Jak śmiałeś mnie budzić tak wcześnie? – zapytałam, spojrzawszy wcześniej na zegarek.
Była dopiero 8:30.
- Przepraszam, ale zaraz muszę wracać do chłopaków, bo przychodzi Simon, a chciałem się z tobą przed wyjściem jeszcze zobaczyć.
- Kto to? – zdziwiłam się.
- Można powiedzieć, że nasz menager. – puścił mi oczko – Na przeprosiny zrobiłem nam śniadanie. To jak księżniczko, wstajesz? – wyciągnął rękę w moja stronę.
- Dla takiego księcia mogę się poświęcić. – stwierdziłam i wstałam – Tylko daj mi minutkę. – obdarowałam go całusem.
- Ok. – poszedł do kuchni, a ja w tym czasie powędrowałam do łazienki.
- Liz, a może pójdziesz ze mną? – usłyszałam po chwili.
- Czemu nie. Przynajmniej się nie będę nudziła. – odpowiedziałam po czym wyszłam po ubrania.
Założyłam ciemne jeansy, białą bokserkę i czarną marynarkę tzw. marynarską ze złotymi guzikami. Dołączyłam szybko do Liama. Zjedliśmy śniadanie, złożyliśmy naczynia do zlewu, założyłam czarne koturny, wzięłam telefon, kurtkę, Liam bluzę i wyszliśmy. Trzymając się za ręce podążaliśmy do domu chłopaków. Po jakimś czasie byliśmy na miejscu. Weszliśmy so środka. W salonie usłyszałam jakiś nieznajomy mi głos. Spojrzałam na Liama porozumiewawczym wzrokiem. Kiwnął twierdząco głową. Objął mnie w pasie i stanęliśmy w wejściu do salonu.
- Cześć Simon! – podał dłoń mężczyźnie.
- Witaj Liam. – uścisnął ją.
- To jest moja dziewczyna Liz – wskazał na mnie – a to Simon.
- Dzień dobry. – uśmiechnęłam się miło, kłaniając lekko.
- Witaj, dużo o tobie słyszałem. – uścisnął także moją dłoń.
Usiedliśmy naprzeciwko Simona. Rozmawiali o najbliższych wywiadach i sesjach zdjęciowych. Siedziałam i słuchałam dokładnie. Kiedy mężczyzna zaczął się zbierać, zwrócił się do mnie.
- Liz, mam nadzieję, że nie będziesz się denerwowała, kiedy zapytają chłopaków o tą waszą małą przyjaciółkę i o ostatnie wydarzenia?
- No, ale to jest chyba bardzo prywatna sytuacja chłopaków, prawda? Co innym do tego?! – oburzyłam się lekko.
- Skarbie, to show – biznes. – stwierdził Liam.
- Nie wierzę. – pokręciłam głową z niedowierzaniem – Nie zgadzam się, aby udzielano jakichkolwiek informacji o Amy. – powiedziałam stanowczo.
- Niestety, na tym polega ich praca. Muszą mówić o swoim życiu. – odezwał się Simon.
- Ale to nie tylko ich życie! Nie zgadzam się i już!
- A co mają odpowiedzieć, gdy ktoś zapyta o Amy? – spytał z lekkim zdenerwowaniem.
- Nie wiem. To nie moja sprawa, po prostu nic. – odpowiedziałam bez zastanowienia.
- Widzę, że skoro nie radzisz sobie z taką błahostką w show – biznesie, to będzie Ci trudniej potem. – powiedział nagle Cowel.
- To nie jest błachostka. Simon, człowieku, co się z tobą dzieje! – odezwał się Liam.
On tylko przewrócił oczami.
- Liam on ma racje. – powiedziałam z grymasem na twarzy.
- Liz, co ty mówisz? – zdziwił się Payne.
- Liam, chyba nie powinniśmy się spotykać.
- CO?! – brunet zrobił wielkie oczy – Żartujesz prawda?
- Nie. Jeśli tak ma wyglądać nasze wspólne życie to ja chyba odpadam. Kocham cię i zawsze będę, ale pan Simon ma racje, nie poradzę sobie w tym całym sławnym świecie. To nie dla mnie. Ja nie pozwolę, żeby ktoś wchodził z butami w moje prywatne życie. – mówiłam bardzo stanowczo, wokół była cisza, wszyscy patrzyli na nas z zaciekawieniem.
- Ale Liz, dobrze wiesz, że to moja praca. - chwycił mnie za rękę – Kocham to co robię, ale także kocham Ciebie.
- Wiem, że uwielbiasz swoją pracę. Nie każę ci z niej rezygnować, nie każę także wybierać między mną. Dlatego sama odpuszczam. Przepraszam.. – z oczu spłynęły łzy, ja wyrwałam się z uścisku chłopaka, szybko ubrałam buty, zabrałam kurtkę i wybiegłam z domu.
- Liz!! – słyszałam głos Payne’a lecz nie zamierzałam się zatrzymywać.
Biegłam, jak najszybciej potrafiłam. Łzy same spływały po policzkach, kiedy nie miałam już siły, przysiadłam na ławce i zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Najgorsze było to, że nie wiedziałam dlaczego tak szybko bez zastanowienia to zakończyłam. Znaczy mój związek z Liamem. Było mi z nim dobrze, kocham go z całego serca, a jednak to już przeszłość. Śmierć Amy tak bardzo mnie dotknęła, że nie pozwoliłabym nikomu o niej plotkować. Nikt nie powinien wtrącać się w czyjeś prywatne życie. Nawet fani. Jeszcze to, co powiedział ten cały Simon: „Widzę, że skoro nie radzisz sobie z taką błahostką w show – biznesie, to będzie Ci też trudniej potem.” Cały czas chodziło mi to po głowie. Miał rację. Miał całkowita rację. Skoro coś takiego mnie przerasta, to nie ma miejsca dla mnie w życiu sławnego chłopaka. To prędzej czy później musiało się zakończyć. To będzie kolejna rzecz, z którą będę musiała się uporać. Brakowało mi Amy, a teraz już brakuje mi Liama.
Nagle poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odruchowo się odsunęłam.
- Nie bój się. Nic ci nie zrobię. – ujrzałam obok mnie starszą kobietę.
- Kim pani jest? – zapytałam zapłakanym głosem.
- Mieszkam niedaleko, wyszłam do sklepu i zauważyłam, że płaczesz. Podeszłam by cię pocieszyć. Jeśli wylewasz łzy przez chłopaka, to uwierz, nie warto. – odpowiedziała ciepłym głosem.
Tymczasem ja wybuchłam płaczem.
- Hej, mała. Zobaczysz wszystko się jakoś ułoży. Pewnie zrozumie, że zrobił coś co cię zraniło, przeprosi i będziecie znów szczęśliwi. – puściła mi oczko.
- Ale on nie zrobił nic złego. – wyciągnęłam chusteczkę z kurtki.
- W takim razie ty go zraniłaś?
- Nie do końca. Chodzi o to, że jesteśmy z dwóch innych światów, a ja boję się, że się w nim nie odnajdę. Dlatego postanowiłam odejść. Po za tym, osoby trzecie się jeszcze w to wszystko wtrącają. – otarłam łzy jednocześnie dziwiąc się, że zwierzałam sie obcej osobie.
- Kochasz go? – spytała.
- Bardzo. – kiwnęłam twierdząco głową.
- Powiem ci coś. – chwyciła mnie za rękę - Życie nie jest idealne, często napotykamy w nim jakieś przeszkody, które wydają nam się nie do przeskoczenia. Jednak pamiętaj, że w miłości jest siła, której nikt nigdy nie zwalczy. Jeśli naprawdę się kochacie, to nic wam nie jest groźne. – uśmiechnęła się miło.
- Dziękuję. – odwzajemniłam uśmiech.
W tym momencie podszedł do nas "jakiś", poznałam, że to Liam. Spuściłam głowę.
- Liz, możemy pogadać? – zapytał zdyszany.
Starsza pani wstała i pomasowała moje ramię. Podeszła do Liama i powiedziała:
- Walcz chłopcze, bo masz o co. – oznajmiła i oddaliła się.
Chłopak usiadł obok mnie.
- Jak mnie znalazłeś? – zapytałam przerywając chwilową ciszę lecz patrzyłam nie na niego tylko w przestrzeń przed sobą.
- Jak tylko Simon wyszedł od razu pobiegłem za tobą. Pomyślałem, że pewnie będziesz teraz w domu. Ale zauważyłem, że tutaj prawdopodobnie siedzisz, no i jesteś. – odwrócił twarz ku mnie.
- Po co za mną poszedłeś? – zadałam kolejne pytanie, tym razem oschle.
- Bo nadal nie wiem, dlaczego tak nagle chcesz to wszystko zakończyć.
- Po prostu, Liam.
- Podaj mi choć jeden konkretny argument, jeśli uznam, że jest trafny, dam ci spokój.
- Nie widzisz tego? – teraz spojrzałam na niego – Jesteśmy z dwóch różnych światów. Ja jestem zwykłą dziewczyną, która ceni sobie prywatność, a ty?
- Co ja? – przerwał mi.
- A ty jesteś gwiazdą. Masz tysiące, jak nie miliony fanek, które chcą wiedzieć o tobie, twoich bliskich, twoim życiu jak najwięcej. Nie obchodzi ich, że jest coś co nie powinno ujrzeć światła dziennego. Papparazzi chodzś za Toba krok w krok, by tylko mieć z czego zrobić materiał i zarobić jak najwięcej kasy, szkoda tylko, że większość z tego to kłamstwa.
- Tak nagle zaczęło ci to przeszkadzać? – pytał spokojnie. – Chodzi o Amy, prawda?
- Między innymi. – odparłam przy tym opierając głowę o kolana.
- Po pierwsze nikt z nas nie powiedział, że udzieli czegokolwiek na temat naszej małej przyjaciółki, po drugie jeśli obiecam, że będę próbował zatrzymać trochę swojej i naszej prywatności dla siebie, dasz mi szansę? – podniósł mój podbródek tak, że patrzyliśmy sobie prosto w oczy i chwycił mnie za rękę – A po trzecie kocham cię jak wariat i potrzebuję cię, dlatego proszę o szanse dla nas. Jeśli to nie wystarczy, to uklęknę przed tobą teraz i tutaj i będę cię błagał na kolanach. Mogę nawet krzyczeć na całe miasto, jak bardzo cię kocham.
- Liam... – spojrzałam na nasze splecione dłonie.
- Okej. – uklęknął przede mną – Liz, kocham cię najbardziej na świecie, proszę spróbujmy jeszcze raz, błagam, błagam, błagam! – całował moje dłonie bardzo delikatnie.
- Liam wstań. – powiedziałam.
- Ale dasz nam szansę? – spytał z nadzieją w oczach.
- Wstań, proszę. – powtórzyłam.
- Na życzenie. – wstał i poszedł na środek ulicy.
Było w już ciemniej, a okolica w której się znajdowaliśmy, była dość spokojna.
- Kocham Liz Bailey najbardziej na świecie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Proszę kochana, daj nam szanse i wróć do mnie!!!!!!!!!!!!!!!! – krzyczał.
Przed domy powychodzili ludzie, a inni patrzyli przez okna. Ja stałam jak wryta. Zasłoniłam usta rękoma, nie wiedząc co mam zrobić. Ten nie przestawał.
- Kocham Cię!!!!!!!!!!!!! Proszę, daj nam szansę!!!!!!!!!!!!!!!!!
- Liam zamknij się! – krzyknęłam.
- Nie, dopóki nie będzie jak dawniej! – odpowiedział i znów zaczął się drzeć.
- LIam, proszę, cicho! – podbiegłam do niego i zakryłam jego usta rękami.
- A wybaczysz mi?! – zdjął moje dłonie ze swojej buzi.
- Nie mam czego, wariacie! – zaśmiałam się.
Ten podniósł mnie i obrócił wokół własnej osi krzycząc coś w stylu: „ Wooooohooooo!!!!!!!!!”
Postawił mnie na ziemię i czule pocałował. Ludzie zaczęli klaskać i gwizdać. Jednak my nie przestawaliśmy się cieszyć sobą i cały czas trwaliśmy w pocałunku. Kiedy się od siebie oderwaliśmy, chwycił mnie za rękę i podążyliśmy do mojego mieszkania.

___________________________________________________________________________________

 Cześć dziewczyny Jak tam po świętach?
Starałyśmy sie, żeby coś z tego wyszło. A czy dobrze czy źle to już wy oceńcie Czekamy na wasze opinie i dziękujemy za poprzednie, wśród wielu SPAMÓW znalazło się kilka perełek.
A no i witamy kolejnego obserwatora! Miło nam, bardzo
Jeśli chcecie kolejny rozdział jeszcze w tym roku, czyli w niedzielę wieczorem to musi być przynajmniej 10 komentarzy. Wierzymy, że dacie radę, jeśli tylko chcecie
Dobra, to do kiedyś tam ;P ( pamiętajcie, że to zależy od Was^^). Pozdrawiamy. 

Bye Directioners

xoxo