Rozdział 30

- Oczami Liz –

- Jesteś taka piękna… - wyszeptał z uczuciem Harry, po czym od razu musnął moje usta.

Spojrzałam w jego zielone tęczówki i oddałam pocałunek. Nie wiedziałam dlaczego to robię, ale nie przestawałam go całować. Po chwili Harry położył mnie delikatnie na kanapie i całował coraz namiętniej. Jednak coś we mnie pękło i gwałtownie odsunęłam się od niego.

- Harry, nie. Nie możemy. - wróciłam do pozycji siedzącej – Przecież Liam… Boże, co ja zrobiłam!? – wnet wstałam z kanapy, chwyciłam się za głowę i zaczęłam krążyć kółka.

- Jeszcze nic. – wymamrotał Harry – Liz uspokój się. Nic się nie wydarzyło!

- Jak to nic? Harry, prawie wylądowaliśmy w łóżku! – krzyknęłam.

- No właśnie, prawie! Liz ja już nie wytrzymuje, rozumiesz?! Kocham cię i chcę być z tobą, proszę nie utrudniaj mi tego.

- Harry, czy ty się słyszysz!? Nie możemy być razem! Ja jestem z Liamem, czy ci się to podoba czy nie! Kocham Liama! – tłumaczyłam, ale chłopak nie dawał za wygraną.

- Zrobię wszystko, tylko proszę bądź ze mną. – podszedł i uklęknął przede mną, łapiąc mnie za rękę – Liz, ja cały czas myślę o tobie, nie mogę zasnąć, a gdy mi się udaje to snie o tobie, a kiedy widzę cię z Liamem mam ochotę wydrapać sobie oczy.

- Nie! Ja nie kocham ciebie, tylko Liama! Rozumiesz? Nie będziemy razem i w ogóle zapomnijmy o tym co przed chwilą się zdarzyło. To była pomyłka i nigdy więcej się nie powtórzy! I lepiej będzie jak Liam się o tym nie dowie. – wyrwałam swą dłoń z jego uścisku.

- Ale Liz… – błagał, lecz ja już nie chciałam tego słuchać.

- Przestań Harry. Między nami nic nie było, nic nie jest i nigdy nie będzie, zrozumiałeś?

Opuścił dotychczas podniesioną głowę.

- Chyba będzie lepiej jak już pójdziesz. – skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej i podeszłam do okna. Usłyszałam tylko jak ubiera kurtkę i wychodzi. Czułam się strasznie. Przysięgałam Liamowi niedawno, że nigdy go nie zranię i co? Znów to zrobiłam. Nie mam pojęcia dlaczego oddałam pocałunek Stylesowi. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, chyba tylko to, że potrzebowałam bliskości, a mój chłopak jest kilkanaście kilometrów stąd. Ale to w żaden sposób nie zmieni tego, że jestem zwykłą świnią.

Mimo wszystko w duchu dziękowałam Harremu, że był przy mnie w tych trudnych chwilach. Każdy ma prawo zakochać się w niewłaściwej osobie. On musi zrozumieć, że jedynym mężczyzną i najważniejszym w moim życiu jest i zawsze będzie tylko Liam. 

Byłam już zmęczona płaczem, użalaniem się nad sobą i przemyśleniami. Poszłam się umyć po czym wypiłam szklankę herbaty i położyłam się do łóżka.

- Następny dzień –

Obudziłam się ok. 11. Zważywszy na to, że zasnęłam dopiero po 5 to i tak krótko spałam. Nie chciało mi się wstawać, bo też nie miałam dla kogo. Popatrzyłam na zdjęcie Amy, które stało na moim stoliku nocnym. Chwyciłam ramkę jedną dłonią, a drugą przetarłam opuszkami palców po zdjęciu.

- Będzie mi cię bardzo brakowało, mała. – szepnęłam, a z oczu popłynęły pojedyncze łzy. Po chwili wpatrywania się w dziewczynkę, odłożyłam zdjęcie na swoje miejsce i powoli ruszyłam do łazienki. Zobaczywszy swoje odbicie w lustrze , trochę się przeraziłam. Podpuchnięte, czerwone oczy, nieogarnięte włosy. Chyba nigdy tak źle nie wyglądałam. Przemyłam twarz zimną wodą w celu orzeźwienia się. Następnie nałożyłam na nią krem nawilżający i wyszłam z łazienki.  Założyłam na siebie szare leginsy, białą bokserkę i czarne, ciepłe papcie. Nie specjalnie chciało mi się jeść dlatego spożyłam tylko jakieś stare ciastko. Zrobiłam sobie kawę i zasiadłam wygodnie na kanapie. Oparta o duże poduchy, popijając napój rozmyślałam o wczorajszym całym dniu.  

- Oczami Liama –

Ok. 9. 30 jak tylko przestało padać spakowaliśmy walizki do samochodu Louisa, pożegnaliśmy się z moją rodziną i wyruszyliśmy do Londynu. Nie mogliśmy jechać zbyt szybko, bo było dość ślisko, ale próbowaliśmy jak najszybciej dostać się do domu. Podróż utrudniały nam warunki pogodowe, a przede wszystkim korki.  Po jakiś 2h dotarliśmy. Od razu wparowałem z torbą do naszego domu z nadzieją, że w końcu przytulę Liz.

- Cześć Horan! – przywitałem się z przyjacielem. – gdzie Liz?

- U siebie w mieszkaniu. – odparł zjadając niechętnie kanapkę.

- Jak to u siebie?! Pozwoliliście jej być samej?! – oburzyłem się.

- Przepraszam, ale uparła się. – wszedł do kuchni Harry.

- A byliście u niej chociaż zobaczyć jak się czuje? Nie odbiera telefonu!

- Jest rozbita, ale walczy. – odrzekł loczek, zabierając szklankę soku i wyszedł.

- Niall dzięki za wszystko. Lecę do Liz. Nie wiem kiedy wrócę. – krzyknąłem i poszedłem do Louisa.

- Lou, mógłbyś mnie jeszcze podwieźć do mieszkania Liz? Wiem, że ostatnio wiele od ciebie wymagam, ale to już ostatni raz, przysięgam. - wbiegłem do pokoju Tomlinsona.

- Stary, nie ma sprawy. Zresztą i tak wybierałem się do Taylor. – klepnął mnie w ramię.

Po chwili znów znaleźliśmy się w samochodzie. Ruszyliśmy i po 20 minutach stałem już pod drzwiami do mieszkania Liz. Zapukałem. Po minucie ujrzałem moją piękną, choć smutną dziewczynę.

- Liam. – szepnęła i od razu rzuciła mi się w ramiona.

Mocną ją objąłem.

- Już jestem przy tobie skarbie. – ucałowałem ją w głowę, a potem czoło.

Wprowadziła mnie do środka za rękę, zamknęliśmy za sobą drzwi i znów zaczęliśmy się tulić. Trwaliśmy w takim uścisku i w ciszy dość długo. Potrzebowaliśmy tego.

- Kochanie, dlaczego nie odbierałaś telefonów? Martwiłem się o ciebie! – chwyciłem jej głowę w dłonie.

- Przepraszam, ale wyłączyłam telefon. Nie chciałam zbędnych telefonów. Tęskniłam za tobą. – położyła swoją dłoń na moim policzku.

- Ja za tobą też, nawet nie wiesz jak bardzo. – pocałowałem ją czule.

- Jesz coś w ogóle? Straszny chuderlak z ciebie się zrobił! – zmierzyłem ją wzrokiem.

- Nie chce mi się jeść. – odwróciła wzrok.

- Kotek, wiem, że jest ci ciężko, ale tak nie można. Musisz jeść, żeby mieć siły, by to wszystko przezwyciężyć. – podniosłem jej podbródek.

- Ale ja potrzebuje ciebie, a nie jedzenia. – posmutniała jeszcze bardziej.

- Choć tutaj. – przyciągnąłem ją do siebie i mocno przytuliłem.

Usiedliśmy na kanapie i wspominaliśmy małą Amy. Nawet udało mi się rozbawić Liz.

- To co? Zrobić Ci coś do jedzenia? – zapytałem.

- A uznajesz odpowiedź NIE? – spojrzała na mnie.

- Nie. – zaśmialiśmy się.

Udałem się do kuchni i zrobiłem nam tosty. Do tego ciepłą herbatę.

- Proszę. – podałem Liz talerz.

- Dziękuję kochanie, ale to za dużo. – cmoknęła mnie w policzek.

- Dasz radę. – uśmiechnąłem się i zaczęliśmy jeść. 

Po posiłku Liz posprzątała, a ja poszedłem do łazienki. Kiedy wróciłem Liz leżała na kanapie wpatrując się w okno. Położyłem się obok, twarzą do niej. Nasze twarze były od siebie oddalone o zaledwie kilka cm.

- Kiedy pogrzeb? – spytałem poważnie.

- W piątek. – odpowiedziała cicho.

- To za dwa dni. – pomyślałem.

Spojrzałem na nią, a z jej oczu popłynęła pojedyncza łza.

- Przejdziemy przez to razem. – przybliżyłem się do niej i musnąłem jej usta.

Oddała pocałunek. Trwaliśmy w nim jakiś czas.

- Liam, zostaniesz na noc? Nie chcę być sama.

- Oczywiście skarbie. – uśmiechnąłem się.

- A co z Nicole? – zapytała po chwili.

- Czuje się dobrze. Wczoraj robili jej wszystkie dodatkowe badania i stwierdzili, że za parę dni może wrócić do domu. Powiedzieli też, że straszniej to wyglądało niż naprawdę było.

- Cieszę się. – uśmiechnęła się lekko – Wiesz, długo myślałam w nocy o Amy. Powinnam dla niej wziąć się w garść i w końcu znaleźć pracę. Pomożesz mi poszukać?

- Pewnie. – usiedliśmy na dywanie. Ja poszedłem do kuchni po coś do picia, a Liz w tym czasie uruchomiła laptopa.

Szperaliśmy dość długo w Internecie, ale niestety nic aktualnego nie było. Zrobił się wieczór. Wspólnie przyrządziliśmy kolację. Zjedliśmy, po czym ja posprzątałem, a Liz poszła pod prysznic. Potem ja zająłem łazienkę. Dołączyłem do leżącej już w łóżku Liz i przytuliłem ją do siebie.

- Dobranoc skarbie. – ucałowałem ją w czoło.

- Dobranoc kochanie. – uśmiechnęła się szczerze i wtuleni w siebie zasnęliśmy. 

________________________________________________________________________________

Hi Directioners! Dziś wyjątkowy dzień. Po pierwsze wigilia, a po drugie nasz kochany chłopiec Lou ma dziś 21 urodziny! Jej, jak ten czas zleciał... No i macie taki drobny prezencik pod choinkę, w kształcie właśnie dzisiejszego rozdziału. To już 30! ;o Dacie wiarę? Hahah!

Agata: Dzisiaj mieliłam mamie mak na makowiec i wiecie o czym pomyślałam!? O nowym wątku do opowiadania. Zuzia stwierdziła, że niezły, ale to się okaże :) Tak wgl mamy tyle pomysłów na tego bloga, że sobie nie wyobrażacie!

Serdecznie dziękujemy za poprzednie 9 komentarzy, bardzo się cieszymy, że chociaż tyle ;) Mamy nadzieję, że pod tym chapterem pojawi się tyle samo or więcej komentarzy! :P

A! Życzymy Wam dużo miłości, radości, wielu prezentów pod choinką, spełnienia najskrytszych marzeń, oczywiście spotkania z 1D! no i ogólnie zdrowych spokojnych świąt! Trzymajcie się ciepło i do następnego! :**