Rozdział 36

- Oczami Liama -
Na próbie chłopaki dziwili się dlaczego tak nagle zmieniłem swoje nastawienie. W wolnej chwili opowiedziałem im całą historię tamtego wieczoru. Harry coś tam jeszcze mamrotał pod nosem, ale ogólnie cieszyli się, że tak się to wszystko potoczyło. Po skończonej próbie szybko wróciłem do domu, by się odświeżyć przed pójściem do Liz. Chciałem jej jak najszybciej to wszystko powiedzieć. Więc wskoczyłem pod prysznic, umyłem się i przebrałem w czarne rurki, biało niebieską koszulę w kratę i białe converse. Byłem strasznie podekscytowany i pełen nadziei. Jednak wychodząc zza zakrętu serce przestało mi bić. Wszystkie emocje opadły i stałem jak wryty. Nadzieja i podekscytowanie zamieniło się w złość i smutek. Zobaczyłem Liz tulącą Harrego, do tego wyglądała na szczęśliwą. To mnie zabolało. Czy to oznacza, że wcale za mną nie tęskni, nie żałuje? Że się już mnie pozbyła z pamięci? Miałem ochotę rozpłakać się jak małe dziecko. Nie chciałem wracać do domu. Poszedłem tam, gdzie zawsze chodzę, gdy muszę coś przemyśleć.

- Oczami Louisa –

Po skończonej próbie udaliśmy się z chłopakami do domu. Ja szybko wszedłem pod prysznic się odświeżyć. Ubrałem się pośpiesznie i pojechałem do Tay. Znalazłszy się pod jej mieszkaniem, zapukałem. Po chwili otworzyła mi drzwi.

- Hej kochanie. – uśmiechnęła się lekko i wpuściła mnie do środka.

- Cześć skarbie. – przywitałem ją czułym pocałunkiem w usta.

Rozebrałem się i poszliśmy do salonu.

- Zrobić ci coś do picia albo do jedzenia? – zaproponowała.

- Nie, chcę ciebie. – uśmiechnąłem się zadziornie i przyciągnąłem ją do siebie, powtórnie złączając nasze usta.

Trwaliśmy w tym pocałunku dobrych kilka minut, po czym oderwaliśmy się od siebie.

- To dlaczego tak nalegałaś na to spotkanie? – zaciekawiony zapytałem.

- Po prostu się za tobą stęskniłam. – uśmiechnęła się szeroko i mocno wtuliła we mnie.

- Mhmm, tak tak, jasne. Taylor, kochanie znam cie nie od dziś. Powiesz mi o co chodzi? – spojrzałem na nią porozumiewawczo.

- No to już nie można za kimś tęsknić?

- Taylor… - kontynuowałem.

- No dobra. – westchnęła – Chodzi o nas.

- A coś jest nie tak? – zdziwiłem się.

- Louis jest bardzo nie tak. Zaczyna się między nami psuć. Z każdym dniem się od siebie oddalamy! – wydusiła.
- Taylor przepraszam, to przez ... – przerwała mi.

- Ale tu nie chodzi o Ciebie! – gwałtownie wstała z kanapy.

- A o kogo? Masz kogoś innego? – zaniepokoiłem się.

- Nie! Chodzi o mnie! To przeze mnie! – zdenerwowała się trochę.

- Przepraszam, ale nie rozumiem. – zmarszczyłem czoło.

- Wszystko przez to, że nie potrafię się przed tobą otworzyć. Boję się…

- Ale czego się boisz? Taylor wiesz, że bez względu na wszystko będę cię wspierał i zawsze będę przy tobie. Kocham Cię rozumiesz?! Możesz mi zaufać! – podszedłem do niej i mocno objąłem.

Cała drżała.

– Kochanie, uspokój się. Jestem przy tobie. – szepnąłem.

- Ale ja wiem, że przeze mnie cierpisz, chociaż tego nie pokazujesz. Ranię cię tym, że nie mówię ci nic o swoim życiu, o przeszłości, o rodzinie. Już dłużej tego nie wytrzymam. – spojrzała mi w oczy.

- Ufasz mi? – spytałem całkiem poważnie.

- Oczywiście, że tak. – powiedziała, kładąc swoją dłoń na mym policzku.

- To powiedz mi czego się boisz? Przecież wiesz, że akceptuje cię taką jaką jesteś i przeszłość nie ma znaczenia?

Opadła ciężko na kanapę. Usiadłem obok niej.

- Kiedyś byłam bardzo dobrą uczennicą. Pewnie dlatego się tak dobrze uczyłam, gdyż nie miałam żadnych znajomych tylko jedną przyjaciółkę, która potem i tak mnie zostawiła. Rodzice prawie nie zwracali na mnie uwagi. Byli pogrążeni w swoich interesach. Tata miał swoją firmę sprowadzającą i sprzedającą auta z zagranicy. Natomiast mama miała swoje małe Spa. Salon kosmetyczny i fryzjerski, plus tam jakieś masaże. Kasy zawsze miałam pod dostatkiem, tylko, że miałam już jej dosyć. W wieku około 15 lat postanowiłam się zmienić. Powiedziałam „dosyć tego” i zaczęłam zmieniać swój styl, zmieniłam garderobę, zakupiłam kosmetyki. Zmieniłam także fryzurę. Stałam się z szarej, mądrej myszki w chamską, plastikową dziewczynę, którą chłopacy zaczęli się interesować. Spodobało mi się to. Wkręciłam się szybko w ich towarzystwo. Z czasem zapragnęłam czegoś więcej. Piwo, wódka, potem fajki, w końcu prochy. I tak z dnia na dzień coraz bardziej mnie to kręciło. Ale rodzice nawet tego nie zauważyli. Szczerze mówiąc miałam już to gdzieś, czy ich obchodzę, czy nie. Chciałam żyć swoim życiem, tak jak oni, choć miałam dopiero 15 lat. W wieku 16 lat spotykałam się z pewnym chłopakiem, poznałam go na jakiejś imprezie. Znajomość się rozwijała. Wybraliśmy się pewnego wieczoru do klubu, tam wiadomo, alkohol, fajki, prochy, standard. Jednak doszło do tego, że się z nim przespałam. Niedługo potem okazało się, że jestem w ciąży. Zawalił mi się nagle cały świat. Długo ukrywałam brzuch, jednak w końcu musiałam powiedzieć rodzicom. Kiedy im uświadomiłam, że zostaną dziadkami, wpadli w szał. – głos jej się załamał - Powiedzieli, że mam się wynosić, że zepsuje im reputacje. Że od teraz nie jestem ich córką, nigdy więcej nie chcą mnie widzieć. Wyrzucili mnie. – po policzkach spłynęły pierwsze łzy Objąłem ją ramieniem, a drugą dłonią chwyciłem jej dłoń - Poszłam do chłopaka, byliśmy jakiś czas razem. Jakieś 2 tyg. Byłam wtedy w 3 mies. Nagle powiedział, że on nie chce mieć tego dziecka, że to mu skomplikuje całe dotychczasowe życie, że jemu jest dobrze jak jest i nie chce zmian, zwłaszcza tak gwałtownych. Zaproponował aborcję. Jednak na to było już trochę późno, nawet gdyby było to możliwe nie zgodziłabym się na to. – otarła mokre policzki - W dalszym ciągu chciałam mieć to dziecko. Jednak jego zdanie było inne. Znów poszliśmy na imprezę. Ja nie piłam alkoholu, wiadomo. Ale poprosiłam o sok. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, że jest zdolny do dosypania mi czegoś. Wypiłam to. Minęło kilka godzin, potem poczułam silny ból brzucha. Nie wiedziałam co się dzieje. Z każdą chwilą ból stawał się mocniejszy, zaczęłam krwawić. Trafiłam do szpitala. Dowiedziałam się , że poroniłam. – rozpłakała się na dobre.

Przerwała na chwilę. Zrobiło mi się jej żal, widziałem jak bardzo cierpi.

- Ciii, spokojnie. Jestem przy tobie. – szeptałem, przyciskając ją do swojego torsu, gładząc dłonią jej włosy.

Kiedy trochę się uspokoiła, kontynuowała opowieść.

- Nie wiedziałam dlaczego, przecież dla tego dziecka całkowicie ograniczyłam papierosy, alkohol i prochy. Odżywiałam się tak jak powinna ciężarna kobieta. Po badaniach okazało się, że zażyłam środki wspomagające poronienie. Byłam w szoku. Przecież nic takiego nie brałam, nie brałam żadnych tabletek. Długo nie musiałam czekać na jakąkolwiek odpowiedź. Mój chłopak z zimną krwią przyznał się do podania mi tego cholernego świństwa. Nie potrafiłam na niego patrzeć. W mgnieniu oka wyniosłam się. Tak naprawdę nie miałam gdzie się udać, jednak zdecydowałam się poszukać pracy i jakiegoś mieszkania. W końcu pomoc znalazłam u Joe , który dał mi pracę w MSC i pomógł znaleźć mieszkanie. Jestem mu naprawdę wdzięczna. Dzięki niemu zaczęłam nowe życie. Bez rodziny, przyjaciół jakich kol wiek bliskich. Utrzymuję tylko kontakt z kuzynką z Cambrige. Tylko ona potrafi zrozumieć co tak naprawdę przeszłam. Reszta się na mnie wypięła. – spojrzała na mnie zapłakanymi oczyma – Moi dziadkowie zmarli, kiedy byłam mała. Nie pamiętam ich za dobrze. Moja mama miała tylko jedną siostrę, a tata był jedynakiem, zupełnie jak ja.

- Chodź tu do mnie. – przytuliłem ją ponownie, a ta znów popłakała się.

Bardzo mocno się we mnie wtuliła.

- Nie utrzymujesz kontaktów z rodzicami? – spytałem.

Ona tylko kiwnęła przecząco głową. Nie uspokajała się, cały czas łkała. Postanowiłem nie zadawać jej już żadnych pytań.

- Bardzo Cię kocham Taylor, słyszysz? Ja cię nigdy nie opuszczę. – powiedziałem cicho po czym wpiłem się w jej malinowe usta.

- Dziękuje. – wyszeptała, kiedy się od siebie odsunęliśmy.

- Zostanę dziś z Tobą na noc. Nie chcę zostawiać cię samej w takim stanie. – oznajmiłem.

- A nie masz jutro próby? – zapytała zapłakanym głosem, przeczesując palcami włosy.

- Nie. Zostanę z tobą. – odparłem i Tay znów się we mnie wtuliła.

Przytulaliśmy się tak w ciszy dość długo, aż spostrzegłem, że zasnęła. Spojrzałem na zegarek, dochodziła 24. Było późno, do tego nagły przypływ emocji. To pewnie to ją tak zmęczyło. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni. Tam ułożyłem ją na łóżku i przykryłem kołdrą, a sam udałem się do łazienki. Umyty położyłem się obok ukochanej tak, że mogłem na nią spokojnie patrzeć. W głowie mi się nie mieściło co przeżywała, podczas, gdy ja świetnie bawiłem się z kumplami, a w domu panowała radość i ogólnie rodzinna sielanka. W końcu zmęczony przemyśleniami, zamknąłem oczy i zasnąłem.

__________________________________________________________________________________________

Czeeeeeść! No to rozdział 36 już za nami. Z góry przepraszamy, że taki krótki, ale taki wyszedł. Obiecujemy, że następny będzie dłuższy, bynajmniej postaramy się, aby taki był ;) dzisiejszy chapter dotyczy głównie Taylor. Mamy nadzieję, że choć trochę Wam się spodobał.

Dobra czas na podziękowania.. Więc jak zwykle za komentarze pod poprzednim rozdziałem ;3 Bardzo się cieszymy ;)

Aby pojawił się kolejny post w pt musi być przynajmniej 7 komentarzy! :) Trzymajcie się ciepło i do następnego! :**