Rozdział 37

- Oczami Liz -

Następny dzień. Znów monotonny poranek, potem siedzenie na necie, może spotkanie się z Harrym, następnie wieczór, kilka filmów i spanie. Powoli mnie to nudzi.  Jestem Harremu ogromnie wdzięczna, że się o mnie martwi i troszczy, jednak mam wrażenie, że pomimo tych wszystkich aluzji, abym wróciła do Liama, tylko czeka aż powiem mu : „To ciebie kocham”. Nie chcę dawać mu nadziei. Próbuje zapomnieć o tych brązowych tęczówkach pełnych blasku i miłości Liama, o jego zapachu, pocałunkach, uściskach ręki. Jednak ilekroć próbowałam wybić to sobie z głowy, tym bardziej za tym tęskniłam. Znów to robiłam. Spoglądałam na biały sufit i rozmyślałam o moim byłym, cudownym, choć byłym chłopaku. Strasznie serce mnie bolało na myśl, że spał z jakąś inną kobietą. Mówił, że poczeka na mnie ile tylko będzie musiał, te słowa chyba najbardziej teraz dają się we znaki. Nie chciałam już o tym myśleć, dlatego pospiesznie udałam się do łazienki. Tam odbyłam poranną toaletę, pomalowałam się lekko, po czym włożyłam na siebie beżową bokserkę, czarną skórzaną miniówkę, czarne rajstopy i czarną kurtkę także skórzaną, z ćwiekami na ramionach. Ubrałam do tego czarne botki także z ćwiekami. Zabrałam portfel i telefon i wyszłam. W sklepie spotkałam tą panią, która pogodziła mnie i Liama.

- Dzień dobry. – uśmiechnęłam się miło.

- A! Witaj. – kobieta odwzajemniła gest.

- Pomóc pani? Widzę, że trochę ciężkie pani ma te torby. – zaproponowałam.

- Nie, dziękuję. Poradzę sobie. A może ja Ci mogę w czymś pomóc? – spojrzała na mnie porozumiewawczo.

- Przepraszam, ale nie rozumiem. – także popatrzyłam na nią, lecz lekko zdezorientowana.

- Widzę, że robisz dobrą minę do złej gry. – odłożyła zakupy na podłogę.

- Nie, wydaje się pani. – lekko uniosłam kąciki ust do góry.

- Mnie nie musisz oszukiwać, drogie dziecko. Coś jest nie tak, widzę to. – położyła swą dłoń na moim ramieniu – Możesz mi zaufać. Nie mam złych intencji, po prostu chciałabym ci pomóc. Może skusisz się na ciepłą herbatę u mnie i spokojnie porozmawiamy?

- Sama nie wiem. – zawahałam się.

- Naprawdę nic ci nie zrobię. – zapewniała.

Wyglądała na bardzo miłą kobietę i raczej nie miała złych zamiarów. Jednak chyba nie miałam ochoty, aby zwierzać się tak naprawdę obcej kobiecie ze swoich niemiłych przeżyć.

- Przepraszam bardzo, ale mam już inne plany na dziś. Trochę się spieszę. Naprawdę przykro mi, ale dziękuję i tak za wszystko co pani dla mnie zrobiła. Jestem ogromnie wdzięczna.

- Nie ma za co. – ponownie się uśmiechnęła. – Jakby co to zawsze możesz do mnie przyjść. – puściła mi oczko i podała jakąś karteczkę. Schowałam ją od razu do kieszeni.

- Dziękuję raz jeszcze. Przepraszam, ale muszę już lecieć. Na pewno pani nie pomóc? – upewniłam się.

- Nie, nie. Dziękuję, poradzę sobie.

- W takim razie do widzenia.

- Do widzenia. – pożegnałyśmy się uśmiechem po czym od razu wyszłam.

Szybkim krokiem dotarłam do mieszkania. Zdjęłam kurtkę i rzuciłam ja na kanapę w salonie, następnie w kuchni rozpakowałam torby i powkładałam produkty na swoje miejsce. W między czasie trochę zgłodniałam, dlatego postanowiłam zrobić sobie tosta. Konsumując go, zajrzałam na twittera. Było strasznie dużo tweetów, abyśmy się pogodzili, żebym mu wybaczyła itd. Także znalazły się wśród nich tweety fanów, którzy cieszyli się, że nasz związek się rozpadł. Jednak znacznie więcej było tych milszych. Zrobiło mi się miło, a zarazem smutno. Znów poczułam ból. Taki wewnętrzny, który zżerał mnie od środka od czasu, kiedy rozstałam się z Liamem. Wtedy powiedział, że nie zostawi tak tego, a minął już jakiś czas odkąd z nim zerwałam, a on nie pisze, nie dzwoni, nie przychodzi. To także sprawia mi ból, bo z tego wynika, że nie chce już ze mną być, prawda? Weszłam także sprawdzić swoją pocztę. Byłam zdumiona zauważywszy wcześniej odpowiedz na mojego maila ze Starbucksa. Zaprosili mnie na rozmowę kwalifikacyjną. Okazało się, że wysłali mi to wczoraj późnym popołudniem i rozmowa miała się odbyć już dziś o 17. Troszkę na początku spanikowałam, bo przecież się nie przygotowałam. Ale po chwili się ocknęłam i wzięłam się do roboty. Przejrzałam swoje papiery, uszykowałam sobie wszystko i włożyłam do teczki. Spojrzałam na zegarek, dochodziła 14. Powędrowałam do sypialni, aby wybrać odpowiednie ciuchy na takie spotkanie. Podeszłam do szafy i zaczęłam przebierać w ubraniach. W końcu wyjęłam białą koszulę bez rękawów z kołnierzykiem, czarne materiałowe rurki, czarną marynarkę z ¾ rękawem i czarne koturny. Poszłam pod prysznic. Następnie nałożyłam makijaż, podkreślając oczy cienką kreską i usta uwydatniłam błyszczykiem. Włosy wysuszyłam i ładnie wymodelowałam. Kiedy wyszłam z łazienki, zauważyłam, że na telefonie mam jedną nieodczytaną wiadomość. Była ona od Nialla, a jej zawartość to: „ Hej Liz! Masz jakieś plany na dzisiaj? X ” Odpisałam, że mam spotkanie w sprawie pracy, na co on zaoferował, że może się tam wybrać wraz ze mną, aby potowarzyszyć. Zgodziłam się, gdyż przyda mi się wsparcie, po za tym dawno się z nim nie widziałam i nawet stęskniłam. Umówiliśmy się, że przyjedzie po mnie o 16:15, a to już lada chwila, bo było przed 16. Pośpiesznie ubrałam na siebie ciuchy, które wcześniej uszykowałam. Zabrałam torebkę, teczkę, telefon i klucze i wyszłam na zewnątrz. Długo nie musiałam czekać na blondyna. W końcu wsiadłam do auta, przywitałam się z chłopakiem i wyruszyliśmy. Po drodze trochę gadaliśmy, aż dojechaliśmy na miejsce. Niall zaparkował i poszedł ze mną do budynku. Dał mi kopniaka na szczęście, po czym proszona do biura, weszłam do środka. Tam wszystko poszło po mojej myśli i dostałam tą długo wyczekiwaną pracę. Kiedy wyszłam od razu rzuciłam się na farbowanego.

- AAAAAAAAAAA! – krzyczałam rzucając mu się na szyję.

- Mam rozumieć, że dostałaś tę robotę? – zaśmiał się .

- Tak! – odpowiedziałam uradowana odklejając się od niego.

- Gratulacje!! – wyszczerzył się i dał mi buziaka w policzek. – Musimy to jakoś uczcić!

- No jasne! – powiedziałam z satysfakcją.

- A więc zapraszam panią na kolację do domu Direction. Zadzwonimy po nasza ekipę i będziemy wszyscy świętować twój sukces! – mówił z zapałem.

- EEe, Niall. Bo ja…

- Nie daj się prosić, no.. – przerwał mi.

- Okej. – westchnęłam po czym zaczęłam żałować, że się zgodziłam.

- To już dzwonię do Harrego, żeby załatwił co trzeba. – puścił mi oczko i odszedł kilka kroków. Po chwili wrócił i pojechaliśmy do domu chłopaków. Jak tylko nacisnęłam pozłacaną klamkę od razu usłyszałam krzyki, gwizdy, śmiech.

- Gratulacje!!!! – wrzeszczeli. Szczerzyłam się jak głupia. Naprawdę czułam się wtedy świetnie. Podeszłam do każdego i przytuliłam się z nimi.

- A Liama nie ma? – zdziwiłam się.

- Poszedł po coś do góry, zaraz przyjdzie. – oznajmił uradowany mulat.

Po chwili ujrzałam schodzącego ze schodów bruneta. Jak tylko go zobaczyłam, miałam ochotę się na niego rzucić. Ale musiałam być twarda, dlatego się opanowałam.

- Gratuluję. – rzekł nieśmiało, podchodząc do mnie.

- Dziękuję. – spojrzałam na niego niepewnie i kiedy nasze spojrzenia się spotkały, odwróciłam gwałtownie głowę i weszłam do salonu. Tam już było poustawiane pełno jedzenia, alkoholu oczywiście, w tle leciała jakaś rytmiczna muzyka. Zapowiadał się miły wieczór.

…

Po niecałych dwóch godzinach towarzystwo się rozkręciło na dobre. Chyba jedynymi ludźmi nie pijanymi byliśmy tylko ja Liam i Taylor. Dobrze się bawiłam, mimo tego, że musiałam unikać wzroku Liama. Bynajmniej starałam się… W pewnym momencie Louis, geniusz w organizowaniu czasu, zaproponował grę w butelkę. Oczywiście wszyscy się zgodzili. Mi ten pomysł za bardzo się nie podobał, wiedziałam, że coś może wymknąć się spod kontroli. Usiedliśmy więc w kółku. Przypadło mi miejsce obok Payna.

- No to zaczynamy! – Lou zaczął kręcić butelką. Wypadło na Zayna. – No kochany! Prawda czy wyzwanie?

- Wolę prawdę. – zaśmiał się Malik.

- Tak więc, z kim tak ostatnio smsujesz?! – poruszył brwiami Tommo.

- EEE, z taką tam jedną. – pierwszy raz widziałam skrępowanego Zayna Malika.

Wszyscy zaczęli gwizdać i wydawać z siebie dziwne głosy. Wtedy Malik jeszcze bardziej się zawstydził.

- Ei, ale to nie jest prawidłowa odpowiedź.- oburzył się lokowaty.

- Dobra, dajcie mu spokój. Miał odpowiedzieć to odpowiedział. – uratowałam go z opresji, Li przytaknął mi. Zayn spojrzał na mnie dziękującym wzrokiem. Uśmiechnęłam się lekko.

- Styles! Hahah głupku, co wybierasz? – zaśmiał się mulat.

- Hmmm, ja poproszę wyzwanie! – wykrzyknął z satysfakcją Harry.

-No więc… hmmm. – zastanawiał się Zayn. – Mam! Musisz sprawić, by Niall przestał jeść chociaż na chwilę.

- Zwariowałeś?! Przecież to niewykonalne  – spojrzał jak Horan wsuwa ostatnią porcję popcornu. Loczek próbował chyba wszystkich sposobów, jednak niestety nie udało mu się, z czego wszyscy mieliśmy polewkę.

- Dobra poddaje się. – westchnął Harry i opadł na kanapę zmęczony.

- Wracaj tu, teraz ty kręcisz! – powiedział przez śmiech Louis.

- AAAA! Już lecę. – natychmiast wstał z kanapy i wrócił na miejsce do okręgu.

Tym razem wypadło na Liama. Przeklinałam w myśli, że akurat na niego padło. Wyczuwałam już kłopoty.

- Daddy. – cwaniacki uśmiech pojawił się na twarzy Stylesa.

- Mam się bać? – odpowiedział trochę przestraszony Li.

- Nie, wujek Harry nic Ci nie zrobi. A więc prawda czy wyzwanie? – przetarł swe dłonie.

- Eh, co mi tam. Wyzwanie. – zdecydował, ale chyba potem trochę żałował, że wybrał wyzwanie.

- Idealnie. – cwaniacki uśmiech nadal widniał na twarzy lokacza. – Pocałuj Liz.

- CO?! – od razu się ocknęłam – Harry..

- Ciii. – wydusił z szerokim uśmiechem. – A teraz przepraszam Was bardzo, ale muszę skoczyć do łazienki. – wstał i wyszedł z salonu.

- Liam popatrzył na mnie tymi swoimi niebiańskimi oczami. Kiwnęłam lekko głową na znak, aby tego nie robił. Czułam jak wszystkie pary oczu skierowane są tylko na mnie i czekają na ten moment. On powoli zbliżał się do mnie. Kiedy nasze twarze dzieliło już tylko kilka cm wyszeptał ledwo słyszalnie:

- Proszę, pozwól mi. – nie zdążyłam nic odpowiedzieć, bo złączył nasze usta w pocałunku.

Pięknym, delikatnym, bardzo czułym pocałunku. Chyba jeszcze nigdy w tak krótkim czasie złączenia ust nie przesłał mi tyle uczuć co teraz. Znów poczułam jak w brzuchu lata stado motyli, a moje ciało przepływa szybki dreszcz. Pośpiesznie wstałam i wybiegłam z salonu. Założyłam kurtkę i buty i wyszłam z domu trzaskając drzwiami. Słyszałam jak mnie wołają, ale postanowiłam nie reagować. Szłam tylko przed siebie do końca zakładając kurtkę. Było już dość późno, wokół ciemno. Szłam sama ulicami Londynu, patrząc jak inne pary chodzą za rękę i są szczęśliwi, przytulają się i całują. To tak strasznie bolało. Harry nawet nie wiedział jak zranił mnie tym wyzwaniem dla Liama. Wiedział, że jest to dla mnie trudna sytuacja. Nie powinien mi tego robić, zwłaszcza, że miałam go za prawdziwego przyjaciela. Pierwsze krople wydostały się na zewnątrz spod moich powiek. W tamtej chwili miałam ochotę skoczyć z mostu. Wtedy pomyślałam o swojej matce. Zawsze mi powtarzała, że w życiu nie można się poddawać. Trzeba nauczyć się nim kierować, nigdy nie ustępować, nie pozwolić mu się zniszczyć. Ze łzami na policzkach popatrzyłam w niebo, po czym udałam się do domu.

__________________________________________________________________________________________

Hi Directioners! Te dni przejdą do historii! Mamy na myśli oczywiście #PolandNeedsTMHTour ! :D Jesteśmy takie dumne !

Dobra czas sie ogarnąć i streścić notkę.

Na początku chcemy Was bardzo przeprosić, że rozdział dopiero dziś. Kurczę, to nie mialo tak wyjść, naprawdę. Po prostu w pt miałyśmy straszny dzień. Musiałyśmy załatwić parę spraw, niektóre zakończyć, niestety... W każdym bądź razie nie byłyśmy w stanie nawet napisać kolejnego rozdziału ;( Miał być też dodany wczoraj, ale byłyśmy zajęte.

Mamy nadzieję, że się spodoba. może nie jest jakiś mega długi, ale mamy nadzieję, że trafny ;)

Kolejna sprawa. Dziękujemy bardzo za komentarze. Są naprawdę miłe i naprawdę jesteśmy wdzięczne tym, którym nie jest szkoda minuty na napisanie swojej opini. Wielkie dzięki! ;* N

o i ta najmniej miła sprawa... Chodzi o to, że przez najbliższe 3 dni nie będziemy miały jak napisac rozdziału, dlatego pojawi się on dopiero w czwartek wieczorem. Tak więc trzymajcie się ciepło i liczmy na wasze komentarze pod rozdziałem. Oby było ich dużooo ;D