Rozdział 5

Budzik zadzwonił o 6:30. Na dworze było dosyć ciepło, więc postanowiłam, że założę krótką, ciemnoniebieską spódniczkę i białą bokserkę. Do tego kremową marynarkę z ¾ rękawem i naszyjnik. Poszłam do łazienki. Rozczesałam włosy i upięłam je w nieogarniętego koka. Zrobiłam lekki makijaż i udałam się na śniadanie. Moja kuchnia była połączona z salonem, w którym spał wtedy Liam. Nie chciałam go obudzić, więc kiedy wychodziłam zostawiłam na blacie w kuchni karteczkę obok kanapek, które mu uszykowałam. Napisałam: „Dziękuję za wczoraj. Zrobiłam ci kanapki, mają zniknąć z talerza ;). Smacznego. Liz xxx”. Zeszłam na dół do lokalu. Z racji tego, że wczoraj przed spotkaniem z Liam’em dokończyłam książkę, nie miałam już co czytać, więc tylko usiadłam przy ladzie i czekałam na klientów. W pewnym momencie musiałam przysnąć.

- Ejejej, wstawaj!– usłyszałam krzyk. Podniosłam głowę do góry i zobaczyłam Liama.

- O matko. Jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło. – powiedziałam zaspana.

- Hahaha, zawsze musi być ten pierwszy raz. – uśmiechnął się i pokręcił brwiami

- Zjadłeś kanapki?

- Były pyszne. – oblizał wargę.

- Dziękuję… za wszystko. – pocałowałam go w policzek.

- Mmm, to ja dziękuję! – wyszczerzył się.

Jeszcze chwilę rozmawialiśmy, ale przerwał nam dzwonek jego telefonu. Odebrał.

- Tommo, nie denerwuj się tak. Jak przyjdę to ci wytłumaczę. – spojrzał na mnie i się zaśmiał, następnie się rozłączył.

- Tommo? – zapytałam zdziwiona.

- Tak. To jeden z moich przyjaciół. Mieszkamy razem i jeszcze trzech innych. – odparł.- Tommo to taka ksywka, naprawdę ma na imię Louis. – dodał.

- Ahaa, no to fajne ksywki macie. A ty jaką masz? – szturchnęłam go lekko.

- Daddy.

- Daddy? Dobra, nie wnikam. – zaśmiałam się.

- Kiedy indziej ci wyjaśnię. Teraz muszę spadać, bo się martwią. Zdzwonimy się? - Stał w drzwiach.

- Taak, znikaj już.

…

Ten dzień strasznie mi się dłużył. Wkrótce minęła moja zmiana. Było 15 po 16 jak wychodziłam z Milkshake City. Weszłam do mieszkania, posprzątałam je trochę i poszłam się wykąpać. Po wyjściu z łazienki nie chciało mi się znowu ubierać, więc założyłam tylko bieliznę i na nią koszulkę, która ledwo zakrywała pośladki. Położyłam się wygodnie na kanapie przed telewizorem z paczką żelek w ręku i zaczęłam oglądać TV. Moje jakże relaksacyjne popołudnie, które miałam spędzić tylko sama z telewizorem, przerwało pukanie do drzwi. Wygrzebałam się z pod koca. Ku mojemu zdziwieniu ukazał się Liam.

- No hej! Przepraszam, że tak bez uprzedzenia, ale moi przyjaciele chcieliby cię poznać.

- No ale jak? Teraz!? – zapytałam zdziwiona.

- Tak. Są na dole i czekają na nas.

- Nie jestem ubrana. – protestowałam.

- Czy to jest taki problem? Dalej ubieraj się i schodzimy.

- No dobra, dobra, już idę. – odwróciłam się i podążyłam do sypialni.

- A tak w ogóle to ładnie wyglądasz w tej bluzce. – krzyknął z radochą.

- Cicho siedź! – rzuciłam w niego poduszką. – I nie patrz tam gdzie nie masz.- uśmiechnęłam się cwaniacko i zamknęłam za sobą drzwi. Chwilę stałam przed szafą nie wiedząc co na siebie włożyć. W końcu wybrałam białe jeansy, granatową bluzkę z krótkim rękawkiem i granatowe trampki. Włosy zostawiłam rozpuszczone, a rzęsy maznęłam maskarą. Zamknęłam mieszkanie i zeszliśmy na dół. Muszę przyznać, że trochę się bałam. „A jeśli mnie nie zaakceptują?” „Ej młoda! A co cię oni obchodzą? Przecież nie chodzisz z Liam’em, tylko się z nim raz spotkałaś!” . Tego typu myśli chodziły mi po głowie. Doszliśmy do stolika.

- No to poznajcie się. To jest właśnie Liz.- wskazał na mnie. – A to jest Louis, czyli Tommo, Niall żarłok, Harry czyli Hazza i Zayn, ale jego już znasz. – wskazywał po kolei palcem.

- Hej, miło was poznać. – uśmiechnęłam się przyjaźnie.

- Hej, nam także. – powiedział Niall i wszyscy odwzajemnili uśmiech.

Chyba jak na początek to nieźle.

- Usiądź proszę. – wskazał ręką miejsce obok siebie Niall.

- Dziękuję. – Liam usiadł na przeciwko mnie.

- Więc to u ciebie nocował dziś Liam? – zapytał Harry.

- Mhmm, ale bez skojarzeń proszę. – zaśmiałam się.

- Dobrze, dobrze. Bez skojarzeń. – Niall spojrzał na Liama. Ten posłał mu wrogie spojrzenie i odezwał się:

- Dotrzymywałem jej tylko towarzystwa podczas burzy. A jak się skończyła to była już 2 w nocy i nie chciała mnie puścić. – puścił mi oko.

- No dokładnie. – uśmiechnęłam się.

Rozmawialiśmy dosyć długo. W sumie to więcej się śmialiśmy, niż rozmawialiśmy.

Po kilku godzinach, zauważyłam, że dochodzi 22:00.

- O tej godzinie zamykamy lokal, wiecie niee?

- Tak, tak. Już nas nie ma. – i każdy po kolei wstał od stolika.

Na pożegnanie każdy z nich mnie uściskał, co mnie bardzo zdziwiło. Tylko Liam żegnając się ze mną dał mi buziaka w policzek.

- Pamiętaj, że jak będziesz potrzebowała jakiejkolwiek pomocy, czy po prostu towarzystwa to dzwoń o każdej porze dnia i nocy. No i jak się za mną stęsknisz to też dzwoń. – wyszczerzył się.

- Oczywiście, będę pamiętała. – pożegnałam chłopaków i odeszłam w swoją stronę.

Wróciłam do mieszkania, a z racji tego, że już wcześniej się wykąpałam to poszłam tylko umyć zęby i położyłam się spać.

____________________________________________________________________

Hej! Prośba jednej z czytelniczek została w jakimś sensie wysłuchana. Co prawda nie dodałyśmy wczoraj kolejnego rozdziału, bo byłoby za szybko. Ale stwierdziłyśmy, że dodamy teraz, a nie po południu. 

Co do postu, to krótki, więc nie mamy żadnych wymagań, co do ilości komentarzy. Ale byłybysmy wdzięczne,  jakby jakieś wasze opinie sie jednak pojawiły. 

No i oczywiście dziekujemy za wcześniejsze komentarze. Strasznie sie ucieszyłyśmy, kiedy je zobaczyłyśmy. I zapraszamy do dodawania się do obserwujących. 

Mamy nadzieję, że rozdział 5 się podobał. W następnym trochę więcej akcji.

Bye, Directioners

xoxo