Rozdział 14

- No świetnie. Po prostu genialnie… - parsknęła Taylor.

- Nie marudź tylko powiedz mi co ci zabrać. – powiedziałam podniesionym tonem.

- Torebkę i sweterek. Wiszą na tamtym wieszaku. – wskazała.

10 minut później

- Oczami Louisa -   

Zaparkowałem przy wejściu od zaplecza. Od razu zauważyłem Liam’a.

- Bracie, sory, że zawracam ci głowę o tej godzinie, ale naprawdę jesteś potrzebny. – odezwał się.

- Spoko. I tak nudziłem się w domu, bo reszta poszła już spać.

Weszliśmy do środka. Kiedy zobaczyłem Taylor siedzącą na krześle, zaniemówiłem. Wyglądała inaczej. Inaczej niż zazwyczaj w Milkshake City. Wiedziałem, że jest ładna, ale nigdy nie myślałem o niej w taki sposób jak teraz.

Miała na sobie czarną, krótką sukienkę bez ramiączek, do tego wysokie, czerwone obcasy. Do tego lokowane włosy, które były upięte z boku czerwonym kwiatem. Makijaż na ogół nie był zbyt mocny. Taki naturalny, powiedziałbym „naturalna piękność”. Jej usta błyszczały się, to sam nie wiem dlaczego, najbardziej mnie w niej kręciło, a tym bardziej jak się uśmiechnała.

- Cześć wszystkim! – krzyknąłem.

- Hej Louis. – uścisnęła mnie Liz.

- Cześć. – powiedziała nieśmiało Taylor.

- Wszystkiego najlepszego! – wyszczerzyłem się do niej.

- Dziękuję. Na pewno się przyda. – trochę posmutniała.

- To co, jedziemy? – niecierpliwił się Liam.

- Chodź, pomogę ci wstać. – wyciągnąłem do niej rękę.

- To my idziemy już do samochodu. – oznajmił Liam.

Liam dziwnie się zachowywał. Chyba chciał pobyć sam z Liz. „Mój Daddy dorasta” – pomyślałem.

- Łap! – rzuciłem mu kluczyki – Dasz radę iść sama, czy cię ponieść? – zwróciłem się do dziewczyny.

- Nie no. Chyba dam radę. – zaśmiała się.

Gdy tylko zrobiła pierwszy krok, syknęła z bólu i podparła się mojego ramienia.

- Chyba jednak cię poniosę. – uśmiechnąłem się do niej.

Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do samochodu.

- Taaaa, nie ma to jak wychodzić z własnej imprezy… - posmutniała.

- Nie ma to jak porywać piękną dziewczynę z jej imprezy – spojrzałem na nią, a ona lekko się zaczerwieniła.

Podczas drogi, Liam miział się z Liz na tylnych siedzeniach, a Taylor siedziała obok mnie podpierając się o oparcie.

Wreszcie dojechaliśmy. Pielęgniarka wypełniła wszystkie formalności i poszła po lekarza dyżurującego. Po chwili wróciła i skierowała się do Taylor.

- Doktor przed chwilką wyszedł na 30 minutową przerwę. Musi pani poczekać. – oznajmiła obojętnie.

- Słucham?! Nie dość, że musiałam wyjść z własnych urodzin to jeszcze mam czekać na lekarza?!

Myślałem, że Taylor jej zaraz przywali.

- Ej, spokojnie. – próbowałem ją uspokoić – Może nam pani powiedzieć ile mamy czekać?

- Mówiłam, żeby to nie przyjeżdżać. Tylko zmarnowaliśmy czas!

- No jeszcze jakieś 20 minut. – oznajmiła pielęgniarka.

- A gdzie możemy poczekać? – zapytała Liz.

- Proszę przy gabinecie nr 246. Tzn. na wprost i w lewo.

Po jakimś czasie Liz i Liam wstali.

- Idziemy poszukać czegoś do picia. Przynieść wam też? – zapytał Liam.

- Ja poproszę. – zgłosiłem się.

- Mi też możecie przynieść. – podniosła głowę Taylor.

- Ok. To zaraz będziemy.

Spojrzałem na obolałą nogę Taylor. Była sina i do tego cały czas puchła.

- Mocno boli? – odezwałem się, po chwili ciszy.

- Jak siedzę to trochę. Gorzej jak stoję. – skrzywiła się.

- Mogę pomasować jeśli chcesz. – poruszyłem brwiami.

- Haha. Nie dziękuję i tak już dużo dla mnie zrobiłeś. – w końcu uśmiech pojawił się na jej twarzy.

- Co takiego zrobiłem? – zdziwiłem się.

- Wstałeś o 2 w nocy, żeby podwieźć kalekę do szpitala, bo nie umie chodzić w szpilkach.

- I tak nie spałem.

- Co nie zmienia faktu, że i tak muszę ci się jakoś odwdzięczyć. – znów się uśmiechnęła, tym razem stanowczo.

- Mhm, pomyślmy. – udałem zamyślonego – Chyba nawet wiem jak.

- Mam się bać? – spojrzała na mnie zza ramiona.

- Umówisz się ze mną? – patrzyłem jej prosto w oczy.

- Chyba nie mam wyjścia. – uśmiechnęła się.

- Świetnie. – miałem ochotę ją wtedy przytulić, sam nie wiem dlaczego.

- No wreszcie idzie nasz doktorek.  – szturchnęła mnie lekko.

- Przepraszam państwa, ale musiałem coś zjeść. – odkluczył drzwi – Zapraszam.

Pomogłem Taylor wstać i zaprowadziłem do środka. Chciałem wyjść, ale mnie zatrzymała.

- Zostań ze mną. – widziałem strach w jej oczach.

Usiadłem na krześle obok niej.

W tym samym czasie…

- Oczami Liz -    

- Proszę tylko o automat, czy to za wiele?!

- Liam wracajmy już, pewnie doktor przyszedł. – chwyciłam go za rękę.

Poszliśmy w stronę gabinetu. Trochę zajęło nam to czasu, ponieważ nie wiedzieliśmy gdzie jesteśmy. Po 10 minutach dotarliśmy pod gabinet.

- Gdzie oni są? – zapytałam.

- Na pewno są już w środku. – uspokoił mnie – usiądźmy.

Może to dziwnie wyglądało, ale Liam siedział na krześle, a ja leżałam mając głowę na jego kolanach. Czule głaskał moje włosy. Od razu odpłynęłam. Chociaż nie na długo, bo przerwał mi dźwięk sms’a.

„Jutro wezmę za was zmiany, bo i tak muszę być w Milkshake City, a klientów za dużo pewnie nie będzie. Jakbyś mogła to przekaż to Tay, bo jakoś nie mogę się do niej dodzwonić. Joe”.

- Kto o tej porze pisze do ciebie sms-y? – zdziwił się Liam.

- To Joe. Jutro mam wolne. – ucieszyłam się.

- To bardzo dobrze. – uśmiechnął się i pocałował mnie.

Z tego jakże cudownego pocałunku wyrwali nas Lou i Taylor.

- No pięknie. Ja tu cierpię, a wy się miziacie. – parsknęła przyjaciółka.

- Przepraszamy, ale za to mam dal ciebie dobrą wiadomość. – odpowiedziałam uśmiechnięta.

- No to gadaj!

- Jutro mamy wolne.

- Oooo, to suuuper.

- A co z nogą? Pochwalisz się? – Liam wstał, łapiąc mnie za rękę.

- Mam skręconą kostkę i zwolnienie na dwa tygodnie. – wymusiła uśmiech.

- To nie tak źle. – dodałam – Dwa tygodnie… jakoś przetrwamy. – zaśmiałam się.

- Oczami Louisa -    

- Dobra, chodźmy do samochodu. – wydusiła Taylor.

Wyglądała na zmęczoną. Pomogłem jej dojść do samochodu. Podczas jazdy nikt się nie odzywał, Liz zasnęła u boku Liam’a, a Taylor wpatrywała się w szybę.

Pojechaliśmy odwieść zakochanych do Milkshake City.

- To teraz gdzie jedziemy? – poruszyłem śmiesznie brwiami.

- Chciałabym zobaczyć, czy impreza jeszcze trwa. – zasmuciła się.

…

Zawiozłem ją pod samą salę, ale i tak pomogłem jej wejść do środka.

- No to na mnie już czas. – odezwałem się przy wejściu.

- Louis zostań… jeśli chcesz. – spojrzała mi prosto w oczy.

- Chcę, ale nie jestem odpowiednio ubrany. – zerknąłem na dresy.

- Przestań. Wyglądasz świetnie. – jej policzka lekko się zaróżowiły.

- Dobra, dobra, nie nalegaj już tak. – zaśmiałem się.

- A tak apropo, jakoś tu cicho. – zmarszczyła czoło.

- Jak na imprezę, to faktycznie. – przytaknąłem.

Udaliśmy się na sale. Oprócz kelnerek, barmanów i zespołu nikogo już nie było. Zauważyłem karteczkę leżącą na stoliku. Podałem ją Taylor. Ta ledwo żywa oparła się o ścianę.

- Co jest? – zapytałem.

- Spieprzyłam sobie całą imprezę. – była bliska płaczu.

- Oczami Taylor -  

Louis przeczytał liścik, po czym powiedział:

- No przecież napisali, że rozumieją i życzą ci szybkiego powrotu do zdrowia no i że impreza była super.

- Tak, tylko szkoda, że beze mnie. – jeszcze bardziej posmutniałam.

- Przecież to nie twoja wina. – pocieszał mnie.

- Chcę być jak najszybciej w domu. – spojrzałam na Louisa.

- No to chodźmy. Nic tu po nas. – objął mnie ramieniem.

Dojechaliśmy pod mój dom.

- To kiedy się widzimy? – puścił mi oko, wysiadając z samochodu.

Zaraz znalazł się obok, otworzył drzwi i wyciągnął do mnie rękę. Chwyciłam ją.

- Może wpadniesz jutro do mnie? – zaproponowałam – Bo ja raczej się tak szybko nie wydostanę z domu. – uśmiechnęłam się.

- Nie ma sprawy. O której?

- Jak się wreszcie wyśpisz. – zaśmiałam się.

- Koło 16? – spojrzał mi prosto w oczy.

- No to jesteśmy umówieni. – otworzyłam drzwi do mieszkania – Dziękuję za wszystko Louis. – uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.

- Nie ma za co. Do jutra. – odpowiedział dopiero po chwili.

- Do zobaczenia. – uśmiechnęłam się jak najmilej potrafiłam.

Pokiwałam mu i weszłam do środka.

________________________________________________________________________________

Piszcie co sądzicie o Taylor i Louisie.;)

Nie wiemy za bardzo co dziś napisać, tak więc...

Bye, Directioners

xoxo