Rozdział 8

Drzwi od pokoju otworzyły się. Ku mojemu zdziwieniu ukazał się Niall.

- Hej Liz. Liam prosił… Ooo moje spodnie. – poruszył śmiesznie brwiami.

- Liam mi je dał, nie masz nic przeciwko?

- Nie, no skądże, na tobie lepiej… leżą – zaśmiał się, pewnie dlatego bo zauważył, że mi spadają – Aaa no, Liam prosił zebyś zeszła do niego do kuchni.

- Zaprowadzisz mnie? – zapytałam.

- Jasne, jeśli chcesz to mogę nawet przytrzymać ci spodnie – przy słowie „przytrzymać” zrobił rękoma cudzysłów.

 -Nie dzięki. –obydwoje zaczęliśmy się śmiać.

Zeszliśmy na dół. W kuchni rzeczywiście był Liam. Spojrzał na mnie i zaczął się śmiać. Nie zapytałam nawet dlaczego, ponieważ zauważyłam, że jego wzrok zawiesił się na dresach.

- Liam, ale wiesz, że to są te spodnie z popsutą gumką i nawet MI spadają? – powiedział z naciskiem na „mi”.

- Wiem – zaczęli się śmiać.

- Dzięki bardzo. – udałam focha.

- Przepraszam, nie gniewaj się. Chwila… - Liam podszedł do szuflady, a po chwili do mnie. – obróć się.

Gdy się odwróciłam zauważyłam Niall’a jak wychodził z kuchni.

- Do góry ręce!

Podniosłam, a w tym samym czasie poczułam jak Liam oplata moją talie rękoma, słyszałam jego oddech, serce zaczęło mi szybciej bić. Chwycił „moje” spodnie, uniósł je i obwiązał wstążką…

- No teraz już nie będą spadać. – uśmiechnął się i okręcił mnie w swoja stronę.

-Heh, idealnie – odwzajemniłam uśmiech.

- Pomyślałem, że zgłodniałaś, więc zrobiłem kanapki.- wskazał palcem.

- Dobrze pomyślałeś. Dziękuje. - usiadłam wygodnie na krześle i zaczęłam jeść  – No, no, no, naprawdę dobre.

- Cieszę się, że ci smakują. – usiadł na przeciw mnie i popijał herbatkę.

Gdy skończyłam jeść, odłożyłam talerzyk i kubek do zlewu.

- Idziemy do reszty? - zapytałam otrzepując ręce.

- Jeśli chcesz – odpowiedział bez entuzjazmu, nie tak jak dotychczas.

W salonie było chłodniej.

- Hej liz! – krzyknęli wszyscy.

Zdziwiłam się, że pamiętają moje imię.

- Rozgość się, a ja pójdę po koc, bo widzę, że jest ci zimno.

Gdy opuścił pokój trochę się skrępowałam. Zajęłam miejsce na kanapie obok Niall’a

Po chwili wrócił Liam i okrył mnie kocem. Był cały przesiąknięty jego perfumami. Nie przeszkadzało mi to.

- Dziękuje. Teraz lepiej. - uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił.

- AHA?? – powiedział pytająco Harry – to co oglądamy jakiś film?

- Jeśli chodzi o mnie to nie mam nic przeciwko. – szybko odpowiedziałam, chcąc zakończyć tą niezręczną ciszę.

Lou wybrał jakiś katastroficzny.

- Ej! Poczekajcie! Idę po przekąski!- krzyknął Niall.

- No to leć szybko! –krzyknął Liam zajmując jego miejsce (obok mnie) – Mam nadzieję, że nie będziesz chora - powiedział kładąc głowę na moich kolanach.

- Ja też.- uśmiechnęłam się.

- Już możecie włączać! – krzyknął Niall siadając na dywanie za stolikiem.

Nawet nie wiem jak się nazywał ten film. Początek był fajny, jednak później nie mogłam się skupić.

- Liam – szepnęłam - Jest już po 23. Nie pada. Muszę wracać.

- Nigdzie nie idziesz. Spisz dziś u nas. – patrzył mi prosto w oczy, nadal trzymając głowę na moich kolanach.

- Ale ja muszę jutro pracować.

- Obiecuję, że dotrzesz do Milkshake City na czas. A wiec musisz już iść spać – wstał i wyciągnął do mnie rękę – Chodź będziesz spała u mnie.

- Nie Liam. Tutaj będę spać. – zaprotestowałam.

Niespodziewanie wziął mnie na ręce i pomaszerował w stronę schodów nie przeszkadzając innym w oglądaniu.

- Dobra tylko mnie puść – postawił i poszliśmy dalej.

- No, a ty gdzie będziesz spać?

- Na podłodze.

- Zwariowałeś chyba.

Nagle z łazienki, obok której przechodziliśmy wyszedł Harry.

- Liz musi iść spać, idzie jutro do pracy. – oznajmił Liam.

- Na razie – pokiwałam mu.

- Dobrej nocy kocico – zaśmiał się Harry, a wraz z nim ja, Liam’owi ten żart najwidoczniej się nie spodobał - Tylko spokojnie tam do góry niee?

- Oczywiście – zaśmiałam się.

Liam chwycił mnie za rękę i skierował do pokoju. Zauważyłam jak się odwrócił do Harolda, a następnie uśmiechnął się pod nosem.

Weszliśmy do pokoju. Pościeliłam sobie łózko, a Liam zrobił sobie legowisko na podłodze. Położyłam się, a on poszedł do łazienki. Po chwili wrócił w samych bokserkach. Nie chciałam się gapić na jego umięśnione ciało, ale nie mogłam się powstrzymać. Musiał to zauważyć, bo się zaśmiał, a następnie spojrzał na mnie. Zawstydzona, przekręciłam się na bok.

- Liam?

- Słucham – powiedział rozbawionym głosem.

- Tak głupio mi trochę, że spisz na podłodze. – zmieszałam się trochę.

- I co w związku z tym? – zaśmiał się.

- No nie wiem, zamienimy się?

- Mowy nie ma – odpowiedział stanowczo.

- No to w takim razie chodź do mnie – powiedziałam niepewnie.

- No dobrze, tylko już tak nie nalegaj – wybuchliśmy sennym śmiechem.

Położył się obok. Łóżko zrobiło się wtedy jakby mniejsze. Nadal byłam odwrócona do niego plecami.

- No to słodkich słów.

Wtedy uśmiechnęłam się sama do siebie.

- Ładnie się także uśmiechasz  -  znów ten rozbawiony głosik.

W tym momencie pewnie się zarumieniłam. Po chwili zamknęłam oczy i zasnęłam.

_________________________________________________________________________________

Siemankoo!! Miał być komiks - i był o.O, ale zamieszczone w nim gify nie działały, więc go usunęłyśmy, a w zamian dodałyśmy dziś rozdział 8. Ten jest dłuższy i pojawia się już całe 1D.

Piszcie, czy się podoba, czy też nie.;p 

A tak w ogóle, to nie spodziewałyśmy się jakichkolwiek, pozytywnych komentarzy pod ostatnim - tak więc DZIĘKUJEMY!

Tak apropo... Jak Wam mięła pierwsza połowa wakacji, hmmm? Jak to szybko minęło.;(

Bye, Directioners.

xoxo

Ps. Kolejny w piątek + min. 5 kom.;)