Rozdział 15

Kiedy się obudziłam Liam jeszcze spał. Na zegarku dochodziła 14. Wydostałam się z jego objęć, tak by go nie obudzić. Poszłam do łazienki wziąć szybki prysznic. Następnie ubrałam luźną koszulkę i szorty. Po wysuszeniu, włosy upięłam w nieogarniętego koka i udałam się do kuchni uszykować śniadanie.

Gdy już było gotowe, wróciłam obudzić królewicza. Delikatnie musnęłam jego wargi.

- Cześć kochanie. – przywitałam go uśmiechem.

- Mmm, mógłbym się tak budzić codziennie. – rzekł przeciągając się.

- Śniadanie gotowe.

- Jesteś cudowna. – uśmiechnął się, po czym mnie pocałował.

…

- Było pyszne. – wyszczerzył się.

- No raczej, w końcu ja robiłam. – pokazałam mu język.

Wrzuciłam brudne naczynia do zmywarki, a Liam w tym czasie poszedł się odświeżyć. Położyłam się na kanapie i włączyłam TV. Po dłuższej chwili Liam wrócił i położył się obok.

- To jakie plany na dziś? – zapytał.

- Wiesz…. tak sobie pomyślałam, że może odwiedzilibyśmy Amy? – spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

- Świetny pomysł. Chętnie ją poznam. – uśmiechnął się.

- Na pewno się ucieszy.

- Może chodźmy póki nie pada, hmm? Bo chyba zanosi się na deszcz. – wstał i zajrzał przez okno.

- Faktycznie, nieciekawie. – przytaknęłam – to idę się uszykować.

Dałam mu całusa i poszłam do łazienki.

Zrobiłam lekki makijaż, włosy splotłam w warkocza. Założyłam wcześniej wybrane niebieskie rurki, fioletową bluzkę z krótkim rękawem, czarny, długi sweterek i trampki. Potem tylko napiłam się soku i mogliśmy wychodzić. Jakieś 30 minut później byliśmy już w domu.

…

Jak tylko pokazałam się w drzwiach, dziewczynka wpadła mi w ramiona.

- Cześć mała! – złożyłam na jej policzku ogromnego całusa – Stęskniłaś się za mną?

- Baaardzo! – prawie krzyknęła.

- Dzisiaj przyszłam z moim chłopakiem. – wskazałam na niego ręką – Ma na imię Liam.

- Hej Amy. – uśmiechnął się ciepło.

- Dzień dobry. – powiedziała niepewnie.

- Nie musisz się go bać. – zaśmiałam się.

- Chyba nie jestem, aż taki straszny, co? – zapytał śmiesznie poruszając brwiami.

- Niee. – uśmiechnęła się dziewczynka.

Po chwili obaj znaleźli wspólny język.

…

W tym samym czasie…

- Oczami Taylor -  

„ Louis wczoraj mówił, że będzie koło 16, a dochodzi 17. Może zapomniał? Nawet nie mam do niego numeru, żeby zadzwonić. A jeśli coś mu się stało? Taylor! Nie myśl tak nawet. Pewnie w ogóle nie chce się spotkać. Szkoda, taki fajny facet.”

Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi.

- Cześć! Przepraszam cię strasznie za to spóźnienie, ale takie korki w mieście, że naprawdę trudno się gdziekolwiek dostać. – wszedł do środka.

- Nic się nie stało. – powiedziałam – Prawdę mówiąc, myślałam, że zrezygnowałeś. – trochę się zmieszałam.

- Z czego? Ze spotkania? – zdziwił się – Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. – pokiwał głową.

- Achh, no to rozgość się w takim razie. – wskazałam mu salon – Chcesz coś do picia?

- Woda wystarczy.

- OK. Zaraz przyniosę.

…

Tym czasem w domu dziecka…

- Oczami Liz -  

Mała podeszła do mnie i zapytała:

- Czemu mi nic nie powiedziałaś, że chodzisz z chłopakiem z One Direction? – oburzyła się.

- To ty ich znasz? – zdziwiłam się.

- Tak. To najlepszy zespół na świecie! – krzyknęła radośnie.

Zrobiło mi się głupio. W końcu Amy uwielbiała ten zespół, a ja o nich nic nie wiedziałam do czasu kiedy Liam mi oznajmił.

Podśpiewywała ich piosenki, podskakując radośnie.

- Jeśli chcesz, mogę przyprowadzić tutaj cały zespół. Albo pójdziesz kiedyś z nami do nas, do domu. Co ty na to? – zapytał się jej Liam.

- Pewnie! – uwiesiła się mu na szyi.

Zaczęli szaleć po całym pokoju. Naprawdę świetnie się dogadywali. Postanowiłam im nie przeszkadzać.

…

U Louisa i Taylor.

- Oczami Lou -  

Taylor przyniosła przekąski i wodę. Usiadła obok mnie. Zaczęliśmy rozmawiać:

- Jak tam kostka?

- Dzięki tabletkom, maściom itd. już lepiej. – uśmiechnęła się.

- To dobrze. – odwzajemniłem.

- Dziękuję jeszcze raz za wczoraj. – spuściła wzrok.

Nerwowo bawiła się rogiem poduszki.

- Ile razy będziesz mi jeszcze dziękować? – zaśmiałem się.

- Tylko tyle, ile będzie trzeba. – znów obdarzyła mnie uśmiechem.

- No to już wystarczy, bo czuję się trochę niezręcznie.

- No dobrze. – zgodziła się.

- Ciekawe jak tam Liz i Liam.

- Czy żyją? – zaśmiała się.

- No właśnie. – śmiałem się razem z nią.

- Masz jakiś pomysł na dzisiejsze popołudnie? – zapytała po chwili.

- Nie wiem. Może zagrajmy w jakąś grę, czy coś. Filmy są już trochę przereklamowane – stwierdziłem.

- Nie mam zbyt dużego wyboru, ale z tego co pamiętam to chyba posiadam Scrabble.

- Ooo, dawno nie grałem.

- To poczekaj, zaraz przyniosę. – wstała i poszła do innego pomieszczenia.

- Oczami Liz -  

Wkrótce podeszła do mnie opiekunka i powiedziała, że musimy kończyć odwiedziny, bo kolacja na stole. Nie mogłam nic temu zaradzić, w końcu takie zasady. Zawołałam Liam’a i Amy.

- Amy na nas już czas. – zwróciłam się do dziewczynki.

- Łeee, szkoda. Ale przyjdziecie jeszcze? – spojrzała na Liam’a z nadzieją w oczach.

- Oczywiście, że tak. Tylko nie wiem kiedy. – odpowiedziałam.

- Postaramy się jak najszybciej tu zawitać. – uśmiechnął się Liam.

- No chodź tu do mnie. – przytuliłam ją – Do zobaczenia!

- Cześć mała! – pogłaskał Amy po plecach.

- Papa – pokiwała nam na pożegnanie i wyszliśmy.

Byliśmy już kawałek od przytułku. Szliśmy trzymając się za ręce.

- Świetna jest ta mała. Mimo choroby cały czas się uśmiecha, a to daje tyle energii.

- Polubiła cię, wiesz? – powiedziałam z radością w głosie.

- Ja też ją strasznie polubiłem. Nie wyobrażam sobie jej nie pomóc.

- Właśnie, wczoraj mówiłeś cos o jakimś planie? – zmarszczyłam czoło.

- Chcę zorganizować koncert charytatywny dla Amy. Myślę, że dam radę, ale jest pewien problem. – skrzywił się.

- Gadałem o tym z Paulem, potrzeba 2 miesięcy, żeby wszystko zorganizować.

Puściłam jego dłoń i zmartwiona usiadłam na ławkę znajdującą się na alei, po której właśnie szliśmy.

- Postaram się to jakoś przyspieszyć, ale niestety to nie tylko ode mnie zależy. – objął mnie ramieniem i złożył czuły pocałunek na moich ustach.

Przy nim zapominałam o wszystkich nieprzyjemnych sytuacjach.

…

- Oczami Taylor -   

- Ej no! Nie ma takiego słowa! – oburzyłam się.

- No, ale nie mogę nic innego wymyślić. Proszę, zaliczmy je. - spojrzał z miną szczeniaczka.

- To już kolejny raz kiedy przymykam oko!

- No i ostatni! – prosił dalej.

- Ehh, dobra. Szczerze mówiąc, to nie chce mi się już wymyślać tych słów.

- To co? Kończymy?

- Taa. – pokiwałam twierdząco głową – Zgłodniałam, chcesz kanapki?

- Jeśli ci się chce robić, to poproszę. – wyszczerzył się.

- OK. To sprzątaj grę, a ja uszykuję kolację. – udałam się do kuchni.

Po chwili poczułam „czyjeś” ręce na swoich biodrach. Podskoczyłam i niechcąco upuściłam nóż. Zza pleców usłyszałam śmiech. Odwróciłam się na pięcie.

- Lou chcesz, żebym zawały dostała? – położyłam dłoń na klatce piersiowej.

- Hahah, przepraszam, ale nie mogłem się powstrzymać. – dalej się śmiał.

- Ty, ty, ty! – zaczął uciekać, a ja zapominając o skręconej kostce zaczęłam gonić go po całym domu.

Wzięłam poduchę i rzuciłam w jego stronę. Wtedy odezwało się kontuzjowane miejsce. Gwałtownie usiadłam na sofie.

- Oczami Louisa -  

Zauważyłem, jak Taylor opada na kanapę. Podszedłem do niej i zasiadłem obok.

- Przepraszam, mocno boli? – zmartwiłem się.

- Nic się nie stało. To ja cię goniłam jak głupia ze skręconą kostką. – trzymała się na nogę.

- Zachowałem się jak kretyn. Jaa… - westchnąłem.

- No przecież nic mi nie jest. Za chwilkę przestanie boleć. – uśmiechnęła się i położyła rękę na moim ramieniu.

Poczułem jak ciepło ogarnia moje ciało. To było niesamowite uczucie. W tym samym momencie spojrzeliśmy na siebie. Patrzyłem jej prosto w oczy. Były takie piękne. Chciałem działać, ale Taylor nagle odwróciła głowę i odsunęła się. Nie chciałem naciskać, dlatego zostawiłem to tak jak było.

- Idę dokończyć kanapki.- chciała wstać, ale jej przeszkodziłem.

- Zostań, ja dokończę. – puściłem jej oko i udałem się do kuchni.

- Oczami Liz -  

Wróciliśmy do domu ok. 20. Zrobiłam nam kolacje i zaniosłam do salonu. Liam włączył TV. Podczas konsumowania przeze mnie sałatki rozmawialiśmy o sytuacji Amy.

- Może kiedyś zabralibyśmy do niej w odwiedziny chłopaków, co ty na to? – zapytał.

- Jeśli będą chcieli to nie ma sprawy. – zgodziłam się – Dla Amy to będzie świetna przygoda. - uśmiechnęłam się.

Po chwili dodałam:

- Liam, nie mogę w to uwierzyć, że jej zostało kilka miesięcy życia. – posmutniałam.

Ode chciało mi się jeść. Błądziłam widelcem po talerzu.

- Zdobędziemy te pieniądze na szczepionkę, słyszysz? Będzie żyła! – podszedł do mnie i mocno mnie przytulił.

Czule głaskał mnie po głowie i pocałował w czoło.

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze. – dodał.

Chwilę pomilczeliśmy, po czym wróciliśmy do jedzenia. Tak zleciała nam godzina. Potem położyliśmy się na kanapie i oglądaliśmy jakiś film.

Nagle zadzwonił telefon Liam’a. Odebrał.

- Niall, spokojnie, jestem u Liz. – usłyszałam – Dobrze, kupię… A skąd mam wiedzieć gdzie jest Tommo?.... U Taylor?! – zdziwił się, a ja uniosłam głowę patrząc na niego pytająco – Dobra, zaraz do niego zadzwonię… Na razie. – rozłączył się.

- Co u Taylor? – od razu wycedziłam.

- No bo Tommo prawdopodobnie u niej jest. – był zaskoczony.

- Ooo, ciekawe. – uśmiechnęłam się znacząco – Co chciał Niall?

- Żebym kupił mu coś do jedzenia, jak będę wracał.

- Haha, on zawsze jest niedożywiony. – zaśmiałam się.

- On całe życie jest głodny… Przepraszam cię, muszę zadzwonić do Lou. – wstał z kanapy.

- OK.

…

- Oczami Lou -  

Jedliśmy już dokończoną przeze mnie kolację, kiedy zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu widniało zdjęcie Liam’a.

Lou: Co jest Liam?

Liam: Jesteś u Taylor?

Lou: No, a co?

Liam: Nic tak tylko pytam, bo ja jestem u Liz i Nialler dzwonił, żebym zrobił zakupy, bo jak zwykle nie ma nic w lodówce. To mógłbyś po mnie wpaść i pojechalibyśmy do marketu?

Lou: Aha no dobra, to będę po ciebie za jakieś 20 minut, ok.?

Liam: Okej.

Rozłączyłem się.

- Wiesz, miło było, ale muszę już lecieć. – powiedziałem – Zobaczymy się jeszcze? – zapytałem z nadzieją, że będzie chciała.

- Pewnie. – uśmiechnęła się.

Wymieniliśmy się numerami telefonów i udałem się do drzwi.

- Dziękuję za odwiedziny. – rzekła posyłając mi ciepłe spojrzenie.

- Ja dziękuję za świetne popołudnie i wieczór. – uśmiechnąłem się – Zdzwonimy się? – odpowiedziała, kiwając twierdząco głową – To do zobaczenia. Trzymaj się. – przytuliłem ja na pożegnanie i wyszedłem.

…

- Oczami Liz –

Jeszcze chwilę leżeliśmy przytuleni na sofie, a potem Liam dostał sms’a, że Louis już na niego czeka. - No to żegnaj piękna. – przytulił mnie czule.

Nic nie odpowiedziałam tylko wtuliłam się w mojego chłopaka. Obdarowałam go jeszcze buziakiem i wyszedł.

Od razu poszłam się wykąpać, następnie powędrowałam do łóżka. 

- Oczami Taylor -  

Po wyjściu Louisa posprzątałam trochę w domu, poszłam wziąć szybki prysznic, zażyłam leki na kontuzję i poszłam spać. Długo myślałam o dzisiejszym dniu, ale w końcu udało mi się zasnąć.

_________________________________________________________________________________

Hej wszystkim! :) I co powiecie na ten rozdział? Nawet długi wyszedł. ;P Dziś chciałybyśmy Was wszystkich poprosić, żebyście pod każdym przeczytanym rozdziałem zostawiły komentarz. Nawet jeśli się rozdział nie podobał. Każda opinia mile widziana. No i fajnie byłoby, gdybyście w tych swoich komentarzach napisały w kilku zdaniach co wam się podobało w danym rozdziale, a co nie za bardzo. Naprawdę byłybyśmy wdzięczne.

Dziękujemy za ponad 1500 wyświetleń i ostatnie komentarze! Cieszymy się, że te nasze wypociny komuś się podobają. Miłe uczucie.:)

CZYTASZ = SKOMENTUJ! ;)

Następny za dwa dni. 

Bye, Directioners

xoxo